Η ξένη μάνα.

 

Κι είδε μια ξένη μάνα ο ορφανός.

Σαν "μάννα" εξ ουρανού άπλωσε τα χέρια και τον φίλεψε.

Κι ήταν ζεστό το ψωμί!

Κι είχε το νερό την δροσιά του ποταμού!

Μα πιο ζεστό και δροσερό από το βλέμμα της δεν ήταν.

Κι αυτή η αγκαλιά που άνοιξε απλόχερα ένωσε όλα τα σπασμένα του, 

κι ας οι γιατροί είχαν αποφανθεί πως δεν υπάρχει θεραπεία.

Και φώναξε "Μάνα" ψηλά στα ουράνια να ακουστεί!

Και απάντησε εκείνη η ξένη. 

"Παιδί μου!"

Και απόρησε!

"Εσύ που δε με γέννησες ποτέ, 

πώς θα μ' αγαπάς σαν μάνα;"

Και χαμογέλασε γλυκά και του 'πε:

"Δεν αγαπάει το κορμί 

μα η ψυχή παιδί μου!"

Κι αγκάλιασε μια ξένη μάνα ο ορφανός!

Κι έγινε "παιδί" και πάλι!

Σοφία Τανακίδου

9/5/21