Ομόηχες ψυχές.

 

Λέξεις χωρίς τόνο που αναμιγνύουν 

το νόημα στο μίξερ της σκέψης.

Πότε στη συννενόηση θα βρούμε άκρη;... Ποτέ...

Εσύ κρατάς το ποτέ κι εγώ το πότε κρατάω κι αναμένω.

Χώρια ή χωριά να μας χωρίζουν και να μας ενώνουν.

Πίκρα τα πικρά μας λόγια μας ποτίζουν, μα αυτό δεν έχει τόση σημασία.

Ψίχουλα ταϊζει την ψυχούλα μας η ανορθογραφία, κάτι ωστόσο θα το μοιραστούμε όπως κι αν γραφτεί.

Φίλο ή φιλώ, αταίριαστα ολότελα είναι, μην τολμήσεις ποτέ σου να τα ενώσεις, ίσως το φύλλο ενδεχομένως κάπως να σου πει τον τρόπο, πως αναπνέει δίχως ρίζα όταν πέφτει...

Λέξεις ομόηχες που μόνες τους δεν έχουν νόημα, μα μέσα στην πρόταση βρίσκουν τον σκοπό τους, ίσως ή και ίσος αν θες να γίνεις... χρειάζεται πάλη για να τα καταφέρεις, πάλι...κι ένα κόμμα μπορεί να τα αλλάξει τότε όλα και να σε ρίξει σε κώμα, θέλει πείρα για να τα καταφέρεις κι ό,τι πήρα δεν θα είναι αρκετό για να βοηθήσει. 

Θέλει τύχη για να κατορθώσεις να σπάσεις τα τείχη να μην σε πλακώσουν οι τοίχοι, όμως... κι ένας δυνατός ώμος να μην σε βλέπει σαν λίρα αλλά σαν λύρα να παίζει όταν σε τυλίγει η λύπη, όταν κάτι σου λείπει.

Κι όπως κλείνω θα κλίνω αυτό το φύλλο και πάλι που γίνεται αντίθετο φύλο και με λέει φίλο κι ας λένε πως δεν ισχύει, για μένα ισχύει και σε φιλώ...

Σοφία Τανακίδου

5/5/22

Δε χρειάζεται να είσαι φιλόλογος για να γράψεις... ούτε φιλόσοφος για να φιλοσοφήσεις... χρειάζεται όμως να έχεις το γνώθι εαυτόν όταν φιλολογείς κι όταν φιλοσοφείς...