Δε χωρώ.

Δε χωρώ,
στων αστεριών σου το φως
Δε χωρώ,
στης ζωής σου
το στενό μονοπάτι.
Δε χωρώ,
από δίπλα περνώ
στα κλεφτά
με τα μάτια κλειστά.
Δεν κοιτώ, μην δε δω
ότι θέλω να δω.
Δεν κοιτώ,
βιαστικά προσπερνώ,
για να πάω παρακάτω,
κι ας μην είσαι εκεί,
πιάνω πάτο.
Δε χωρώ πουθενά!
Μα συνεχίζω
με πολύ σεβασμό να αγαπώ.

Στην αγάπη αν δε χωράς
δε σημαίνει
πως σταματάς να αγαπάς...

Σοφία Τανακίδου
25/6/19

Γαλήνεψε θάλασσα μου.

Καλημέρα θάλασσα μου
Σήμερα σε βλέπω άκεφη
Δε ξέρω αν μπορώ να σου φτιάξω τη διάθεση.
Ίσως αν σου έγραφα ένα ποίημα...
Μα δε ξέρεις να διαβάζεις.
Ίσως αν στο απάγγελνα;
Μα γνωρίζεις τη γλώσσα μου;
Μα τι ρωτάω;
Εσύ όλες τις γλώσσες τις γνωρίζεις, ταξιδεύεις σε κάθε γωνιά της γης,
τίποτα δεν είναι άγνωστο για σένα,
όλα τα βλέπεις,
όλα τα ακούς, για όλα πονάς...
Ξέρω ότι είσαι θλιμμένη που η αγκαλιά σου γέμισε παιδιά, δεν ήταν για παιδιά η αγκαλιά σου ανοιχτή, εμείς την ανοίξαμε...
Χρόνια μας μαθαίνεις τους τρόπους να σε νικάμε, να μάθουμε να κολυμπάνε στα νερά σου με το κορμί ή με τα πλοία μας.
Μα ακόμα δε μας έμαθες πως να μη βυθιζόμαστε.
Πώς περπατώντας να σε διασχίζουμε...για να μην αγκαλιάζεις στον τάφο σου άλλες ψυχές
Τον τρόπο δείξε μου....
Δε μιλάς...στέλνεις μόνο το κύμα σου στα πόδια μου.
Μου δείχνεις τη στεριά;
Εδώ λοιπόν να περπατάμε;
Μα οι στεριές γέμισαν πόλεμο...δε μας χωράνε...
δε χωράνε Ειρήνη...
Γαλήνεψε θάλασσα μου...
να σε διαβούμε...

Παντρεμένη με τη μοναξιά.

Καλός γάμος
Οι καλεσμένοι βέβαια λίγοι.
Δεν ήθελαν πολλούς
να τελειώνει γρήγορα το μυστήριο...
Το λένε μυστήριο γιατί κανείς δεν ξέρει πως θα καταλήξει.
Άγνωστες οι βουλές του γάμου!
Μόλις πέρασε τη βέρα στο χέρι και το στεφάνι στο κεφάλι, η βέρα ασφυκτικά γαντζώθηκε στο δάχτυλο και το στεφάνι έβγαλε αγκάθια που μπήχτηκαν στο μυαλό.
Ξύπνησε το πρωί δεν ήταν δίπλα της...
Βράδιασε μέσα στην ψυχή της κι ακόμα δεν είχε γυρίσει...
Ποια Πηνελόπη την καταράστηκε;
Παντρεμένη με τη μοναξιά... όχι είκοσι χρόνια, μα έναν αιώνα.

Σοφία Τανακίδου
16/6/19
Αφιερωμένο ( ξέρεις)

Το πάθος του.

Ένα ανομολόγητο πάθος είχε μόνο
στη σκέψη του.
Ένα όνειρο κρυφό που δεν έζησε.
Θα δεχόταν να πληρώσει για αυτό τις συνέπειες μα πάντα έβρισκε προφάσεις αναίτιες.

Έτσι κοίμιζε πάντα το πάθος του
θεωρώντας πως ήτανε λάθος του.
Μα ένα βράδυ όλα ξύπνησαν μέσα του,
συναισθήματα που ποτέ δε μοιράστηκε
ενός έρωτα που άδικα θάφτηκε.

Θα το πλήρωνε ακριβά τώρα
το πάθος του,
μα για πρώτη φορά μέσα του ήξερε,
πως αξίζει να τολμήσει για αυτό
κι ας του βγει σε κακό,
τι αξίζει τάχα η ζωή,
αν δε ζήσεις την απόλυτη στιγμή;

Σοφία Τανακίδου
11/6/19

Στάλα με στάλα.

Στάλα με στάλα
καταιγίδα αγάπης
μέσα μου ξεσπά

Με βουλιάζει, ψυχή μου
πώς εσύ επιπλέεις;

Στάλα με στάλα
μανιασμένη θάλασσα
μέσα μου ξεσπά

 Με βουλιάζει, καρδιά μου
πώς και πνιγμένη χτυπάς;

Στάλα με στάλα
στο όνειρο κολύμπα
ψυχή και καρδιά

Ζωντανό σε κρατάνε
όσοι σε αγαπάνε.

Σοφία Τανακίδου
12/6/19
Τανκα

Πέπλο σιωπής.

Πέπλο σιωπής
στις στεγνές λέξεις
των χειλιών σου
διστάζουν να ειπωθούν.

Πέπλο σιωπής
στις κρυφές λέξεις
των ματιών σου
διστάζουν να κυλήσουν.

Κι αν στο όνειρο μου
φαντάστηκα πως σ' άκουσα
σε είχα χάσει ήδη...
πριν σπάσω
το πέπλο της σιωπής σου.

Σε είχα χάσει ήδη
από τη σιωπή μου.

Σοφία Τανακίδου
6/6/19

Οι λύκοι.

Οι λύκοι δεν γράφουν παραμύθια,
κάπου κάπου όμως ορμούν ξαφνικά
μέσα σ' αυτά, να κατασπαράξουν
τους ήρωες που γέννησε η ψυχή σου.
Για αυτό πρέπει να μάθεις να τους αναγνωρίζεις
και να τους αντιμετωπίζεις πριν μπουν ...
Στο δικό μου παραμύθι μπήκαν,
η έξοδος τους όμως δεν ήταν η ιδανική. Πολλές φορές στα παραμύθια
μα και στη ζωή...
νικάει στο τέλος και το πιο ανίσχυρο αρνί...

Σοφία Τανακίδου
8/6/19

Ένα μαχαίρι κι ένα φιλί.

Ένα μαχαίρι κι ένα φιλί.
στο ίδιο χέρι σε μία ψυχή,
ίδια ανοίγουν πάντα πληγή
ένα μαχαίρι κι ένα φιλί.

Μα το φιλί τόσο βαθιά
σαν το μαχαίρι
δεν αγγίζει καρδιά.
Μα το φιλί τόσο πολύ
σαν το μαχαίρι
δεν αγγίζει κορμί.

Ένα μαχαίρι κι ένα φιλί
νύχτα και μέρα μια προσμονή,
φίλα και κράτα μαχαίρι καυτό
αν σκοτωθώ με φιλί να χαθώ.

Σοφία Τανακίδου
3/6/19