Το παράπονο του κόρακα.

Ακρίδες έπεσαν μιλούνια και καταβρόχθισαν το βιός του ανθρώπου.
Ύαινες για συμπαράσταση ξέσκισαν τις σάρκες του.
Κόκκινες αλεπούδες έθαψαν ότι απόμεινε να το αποτελειώσουν το δείλι.
Μαύρα πουλιά διέσχιζαν απαρηγόρητα τον ουρανό
αναζητώντας τροφή.
Η κραυγή του κόρακα ακόμα αντιλαλεί στους ορίζοντες.
Δεν την ακούτε;
Δεν συμπονάτε τον πόνο του;
"Τίποτα, τίποτα, δεν άφησαν για εμένα".

Σοφία Τανακίδου
30/5/19

Ο δρόμος της ποίησης

Έφυγα είπες..
Σκότωσα την ποίηση μέσα μου,
να αδειάσω απ' αυτήν,
στη θλίψη της να μη βουλιάζω.
Δεν είμαι πια ποιητής.
Ίσως ποτέ δεν ήμουν.
Εσύ με έβλεπες έτσι!
Εγώ την πίκρα και την μοναξιά μου,
τις αγάπες που μου έλαχαν υμνούσα.
Το μόνο που φρόντισα ήταν να τα μοιραστώ σε ένα χαρτί με σένα...
Έφυγα είπες...
Το τελευταίο έγραψα ποίημα
- αν είναι ποίημα-
στο 'στειλα να το διαβάσεις,
να το απαγγείλεις,
με τη ζεστή φωνή σου να το χρωματίσεις,
με την καρδιά σου να το αγαπήσεις,
να το θυμάσαι...σαν τελευταίο...
Έφυγα είπες...από της ποίησης τον δρόμο...
Κι εγώ...σε άκουγα μονάχα...δε σου απάντησα..αλλά σκεφτόμουν...
Πώς φεύγει κάποιος από της ποίησης τον δρόμο;
Πώς φεύγει κάποιος όταν δεν έχει άλλο δρόμο;

Σοφία Τανακίδου
26/5/19
Αφιερωμένο...

Σε λάθους ουρανούς.

Έτσι είπα...
Σε λάθος ουρανούς
δε θα ξανά ανεβάσω όνειρα.
Σε μαύρες θάλασσες δε θα
σπάω πια τα καράβια μου.
Οι θάλασσες βυθίζουν!
Οι ουρανοί γκρεμίζουν!
Κι είναι μία ανάθεμα η ψυχή μου
και την έχω βυθίσει και γκρεμίσει
άπειρες φορές.
Έτσι είπα...
Εδώ χαμηλά στη γη
θα δοκιμάσω τις αντοχές μου.
Έτσι είπα...
Μα δε γνώριζα...
Κανείς δε μου είπε...
πως στη γη θα θαφτεί η ψυχή μου!!!

Σοφία Τανακίδου.
25/5/19

Η αλήθεια.

Η αλήθεια αποκαλύφτηκε.
Μέσα από ένα βλέμμα στην αρχή
κι ύστερα δειλά δειλά με λόγια,
δάκρυα κι αναστεναγμούς.
Δεν ήξερε πόσο δυνατή ήταν
καθώς όρμησε από το πουθενά,
δεν ήξερε πόσα θα παρασύρει....
χρόνια και στιγμές ψεύτικες...
Στο τέλος υποκλίθηκε
πριν σβήσουν τα φώτα και πέσει η αυλαία.
Για έναν θεατή μόνο έπαιξε!
Ένας μόνο  παρακολουθούσε το θεατρικό της..
Ένας την άκουγε...
Ευτυχώς... ευτυχώς...
Τόση αλήθεια θα τους κατάστρεφε...

Σοφία Τανακίδου
23/5/19

Σε ξένη γη.

Σε ξένη γη άπλωσες όνειρα
δειλά δειλά
με την προσμονή του γυρισμού
πριν ναν' αργά.
Και στον πρώτο μικρό γυρισμό
στην πατρίδα
και στου σπιτιού την θαλπωρή,
άνοιξες μάτια κι αγκαλιές
να δεις και να χορτάσεις
όλες τις στιγμές.
Μα ήρθε η ώρα η πικρή,
το αεροπλάνο στέκει εκεί
πάλι να σε γυρίσει, στην ξενιτιά,
στη μοναξιά ,
σε μια άδεια αγκαλιά σε ξένη γη.
Κι ακούω έναν κεραυνό
δεν ξέρω αν είναι από λυγμό
ή ήτανε αληθινό.
Κι ύστερα είπες, δεν ξεχνώ,
με αυτό το βλέμμα
και τα λόγια σου ξυπνώ.
- Λες να χαλάσει ο καιρός;
Να μην πετάξει το αεροπλάνο;
Ας έπιανε μια δυνατή νεροποντή
για λίγη ώρα
Να προλάβω...
μια αγκαλιά τους, θέλω ακόμα!
Πώς θα τους αφήσω
και θα φύγω πάλι τώρα;

Σοφία Τανακίδου
13/5/19

Στα λόγια μου έλα.

Στα λόγια μου έλα
και πες άλλα τόσα
εκεί που οι σιωπές
σταματούν.
Στα λόγια μου έλα
και πες άλλα τόσα
παρέα οι λέξεις
να βγουν.

Βαθύ το σκοτάδι
μα ο ήχος σου
φως της αυγής
σμίγουν σαν χάδι
οι λέξεις μας
αχτίδα ζωής.

Μου λείπεις, σε θέλω,
μακριά σου υποφέρω
στη σκέψη αν σε χάσω
τον κόσμο μισώ.
Μου λείπεις, δε θέλω
ποτέ μου να ξέρω
Τι θα απογίνω
αν δε σ' αγαπώ.

Σοφία Τανακίδου
27/3/19

Την έμπνευση μου.

Χαϊκού.

Την έμπνευση μου
σε απαλό κρεβάτι
γλυκά σκεπάζω.

Κοιμήσου μούσα
ήρωες ύπνο βαθύ
ξεκουραστήτε.

 Άνοιξη τρέχει
στου ανέμου το άρμα
ανεβασμένη.

Φιλιά μοιράζει
άνθη στο φως σκορπάει
δε θέλει λόγια.

Κοιμήσου μούσα
σιμά μου δειλά γείρε
μη μου θυμώνεις.

Ποίηση είναι
η Άνοιξη απόψε
τι άλλο να πω.

Σωπαίνω λοιπόν
κι απ' το παράθυρο
Απλά την κοιτώ.

Χαρούμενη Άνοιξη
με ελπίδα σε θωρώ.

Σοφία Τανακίδου
14/3/19

Γυναίκα είμαι.

Γυναίκα είμαι,
όσο αιμορραγώ,
τόσο ζωή προσφέρω,
είπε η γυναίκα.

Την πάτησα κάτω
να τρέξει το αίμα να πεισθώ,
δικαιολογήθηκε ο "άντρας".

Σοφία Τανακίδου
8/3/19

Λίγο πριν.

Τους ανθρώπους
και τα μέρη που σε θύμιζαν
τ' απαρνήθηκα.
Τα μάτια μου έκλεισα στα χρώματα,
στης μυρωδιάς σου τα αρώματα.
Στης φωνής σου τον ήχο
την ακοή μου κατάστρεψα.
Μόνο την αφή μου  κράτησα
γιατί ποτέ μου με αυτή δεν σε άγγιξα.
Κι όταν όλα από μέσα μου τα 'σβησα
και της λήθης ήπια το κώνειο,
γιατί μόνο με φαρμάκι ξεδίψαγα,
απ' την πίκρα της θλίψης
που ένιωθα που σ' αρνήθηκα.
Λίγο πριν να πεθάνω ψιθύρισα..
" Σ' αγαπώ"
Κι αναστήθηκα.

Σοφία Τανακίδου
8/2/19

Το παιχνίδι.

Έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι.
Εσύ θα λες ψέματα και θα σε πιστεύω
κι εγώ θα λέω αλήθειες
και δεν θα τις πιστεύεις ποτέ!
Ξέρω είναι παρακινδυνευμένο να παίζουμε συνεχώς το ίδιο παιχνίδι μια ζωή....
 κουράζει...
Ίσως αν αντιστρέφαμε τους όρους;

Σοφία Τανακίδου
4/4/19

Στο τέρμα της γραμμής.

Στο τέρμα της γραμμής
ξεφόρτωσες τα βάρη σου
ανέμελα χρόνια ζωής
να ζήσεις πια για πάρτη σου.

Κι όταν ξύπνησα από τη λήθη μου
με μια καρδιά να σπαρταρά
μέσα στα στήθη μου,
τότε κατάλαβα
ότι εγώ ήμουν το βάρος σου,
νύχτα με πέταξες
γιατί τόσο έφτανε το θάρρος σου.

Στο τέρμα της γραμμής
εκεί που μ' άφησες
έχω ήδη χτίσει ένα παράδεισο
και σε κοιτώ δίχως καρδιά
καθώς βαδίζεις προς την άβυσσο.
Είσαι ελαφρύς δεν έχεις βάρη,
ευχή μου να φτάσεις γρήγορα... μακάρι...

Σοφία Τανακίδου
6/4/19

Έξω από το χορό.

Έξω από το χορό τι ωραία που χορεύουμε, καθισμένοι στις καρέκλες μας και δίνοντας διαταγές για τα βήματα διεκδικούμε βραβεία άσωτα.
Χορέψτε και μέσα στο χορό,
πριν στων άλλων το χορό
κοροϊδέψετε τον βηματισμό.
Έξω από το χορό...
όλοι είμαστε οι καλύτεροι χορευτές.

Σοφία Τανακίδου
12/4/19

Καθημερινός ήρωας.

Χάνοντας κομμάτια
του κορμιού που στραγγίζει στο πέρας του χρόνου,
τις ανάσες μαζεύεις και με όση δύναμη έχεις την ζωή αντικρίζεις με τόλμη.
Σε μια πάλη σκληρή κι ανελέητη του κορμιού η ψυχή αντιδράει στον πόνο.
Η ψυχή συνεχίζει στον ίδιο σκοπό, να ελπίζει στο θαύμα, να εκτιμά τις μικρές σου τις νίκες και στις ήττες να στήνει ανδριάντα για σένα που πολέμησες.
Γιατί αυτό που σε κρατά στη ζωή όταν χάνεις κομμάτια από σένα, είναι οι ήττες που δε σε κατέβαλαν κι οι ανθρώποι που ήταν κοντά σου, και τις ήττες σου κάνουνε νίκες σαν σε κοιτούν μες στα μάτια και σου λένε...
"Λίγο ακόμα..εμείς είμαστε εδώ στήριγμα σου..λίγο ακόμα"
Κάθε μέρα μια νέα αρχή, η ανηφόρα σκληρή μα τη ζωή
μην την μετράς απ' το χρόνο που ζεις, παρά μόνο με αυτούς που τη ζεις κι είναι πάντα εδώ στο πλευρό σου κι είσαι ο ήρωας για αυτούς στο μυαλό τους.

Σοφία Τανακίδου
14/4/19
Αφιερωμένο στους απλούς καθημερινούς ήρωες της ζωής

Το γιασεμί της γειτονιάς.

Το γιασεμί της γειτονιάς
σαν βγαίνει στο μπαλκόνι
μαραίνει των παλικαριών
την άμοιρη καρδιά
Την μέρα ζωγραφίζονται
αχτίδες στα μαλλιά της
σαν βγαίνει ο ήλιος
και γελά καθώς την ακουμπά.
Και σαν την νύχτα περπατά
ζαλίζονται τα αστέρια
απ' το στητό περπάτημα
και από την ομορφιά
Κι ο νιος που ερωτεύτηκε
και στο πλευρό του γέρνει
πιο πλούσιος αισθάνεται
κι από τον βασιλιά.
Το γιασεμί της γειτονιάς
έτυχε να γνωρίσω
μα πιο πολύ απ' την ομορφιά ,
ψυχή είχα  να εκτιμήσω.

Σοφία Τανακίδου
17/4/19
Αφιερωμένο στην Κυρία Φιλίτσα.

Η φωτογραφία είναι πορτρέτο της φίλης μου ζωγράφου Konstantina Kratimenou

Το δάκρυ της μάνας.

Οι πύλες του ουρανού άνοιξαν
στράγγιξαν πάνω μου
τον κατακλυσμό.
Όλα τα δάκρυα των απελπισμένων,
χαροκαμένων, ερωτευμένων.
Ποιο είναι πιο καυτό;
με ρώτησε ο ουρανός.
Ποιο απ' όλο τον κατακλυσμό;
Ποιο δάκρυ πιο καυτό!!
" Της μάνας" είπα.
" Της μάνας".

Σοφία Τανακίδου
22/4/19

Της Παναγιάς μονάχα.

Έσκυψε απελπισμένα το κεφάλι.
Έκλεισε τα μάτια.
Κύλησαν αδιαμαρτύρητα τα δάκρυα.
"Τα αγάλματα δεν κλαίνε"
συλλογίστηκαν οι άνθρωποι κοιτώντας το.
"Τα αγάλματα δεν κλαίνε"
συμφώνησαν κι οι άγγελοι
"Της Παναγιάς μονάχα".

Σοφία Τανακίδου
24/4/19

Χριστός Ανέστη.

Ουρανοί βοούν
Σείεται η ψυχή μου
Άγγελμα θείο

Χριστός Ανέστη
Θάνατος ενικήθει
Αληθώς, έκραξε

Πύλες ανοίξτε
Ο υιός του ανθρώπου
Ανέστη σήμερον

Ψυχές ανοίξτε
Ο υιός της αγάπης
Ανέστη σήμερον.

Χριστός Ανέστη
Αληθώς ο Κύριος
Το φως νίκησε.

Σοφία Τανακίδου
28/4/19

Σβήσε τα άστρα.

Ουρανέ
σβήσε τα αστέρια σου.
Ντροπή σου να φωτίζεις τους δρόμους
που έπνιξες πριν στο σκοτάδι.
Ντροπή σου που ζήλεψες την αγάπη
που σου έστειλα να προσέχεις.
Φτερά της φόρεσα,
δρόμους της άνοιξα,
κι απόμεινα με χέρια άδεια
πριν προφτάσω
να την ανταμώσω για πάντα.
Ουρανέ
σβήσε τα αστέρια σου.
Ντροπή σου το χαμό της
να φωτίζεις.
Ζήλεψες την αγάπη μου!
Άδεια τα χέρια μου υψώνω σε σένα.
Άδεια από την αγάπη μου.
Σβήσε τα αστέρια σου,
τα δάκρυα μου λάμπουν
πιο δυνατά από το φως τους.
Σβήσε τα αστέρια σου
θα φωτίσω εγώ τη νύχτα,
έγιναν άστρα τα μάτια μου,
καυτά καίνε την καρδιά μου,
το κορμί μου, την ψυχή μου..
Μια λάμψη έγινα ουρανέ,
μια λάμψη γαλάζια στο στερέωμα
ψάχνοντας την αγάπη μου που ζήλεψες.
Σβήσε τα αστέρια σου,
δε θέλω να στα κάψω.
Να πενθήσω θέλω την αγάπη μου,
μέσα απ' το δικό μου φως,
αυτών των άστρων στα μάτια μου,
κι ισως με δει,
ίσως με βρει,
γιατί εγώ δεν την βλέπω,
γιατί εγώ δεν την βρήκα,
γιατί εγώ,
με άδεια χέρια κοιτώ στο στερέωμα
ουρανέ μου,
ψάχνοντας ένα κομμάτι της να αγκαλιάσω.

Σοφία Τανακίδου
3/5/19

Πόθος κρυφός.

Πόθοι κρυφοί
ψάχνουν διέξοδο
Πάνω στα χείλη φιλιά
αγωνιούν να ματώσουν.
Δάκρυα απρόσμενα
ζητούν καταφύγιο.
Ερωτας τα πλάνεψε.
Στο σκοτάδι τα έριξε.
Μόνο σαν τον κοιτάν
φως αντικρίζουν.
Το χτες στη φωτιά,
του πόθου το αύριο ξύπνησε.
Του κόσμου τα λόγια
σκληρά κι εχθρικά,
μα θα 'ναι το φιλί
πιο καυτό ονειρεύεσαι.
Ζεστή η αγκαλιά
που βυθίζεσαι,
σαράντα τα κύματα
κι αφήνεσαι,
πριν να πνιγείς παραδίνεσαι,
στο πρώτο φιλί
κι αναδύεσαι.

Σοφία Τανακίδου
8/5/19
Αφιερωμένο στη φίλη μου Τάνια

Μάνα που έφυγες.

Μάνα που έφυγες
για μένα πάντα θα γιορτάζεις
Κλείνω τα μάτια να
σε ονειρευτώ
Ξέρω πως θα 'ρθεις
αυτή τη νύχτα
το δώρο σου να αναζητήσεις
μια αγκαλιά κι ένα φιλί
από το κάθε σου παιδί.

Μάνα που έφυγες
Ξέρω πως δεν θα με ξεχάσεις
Θα βρεις το δρόμο
η μάνα ποτέ της δεν ξεχνά
Κι εγώ η μικρή σου
που σε αποθύμισα πολύ
ζεστό φιλάω το πιο γλυκό μου
για σένα φιλί.