Κλειστό βιβλίο

 

Έχω κλείσει το βιβλίο της ψυχής.

Εδώ και χρόνια...

Κανείς εκεί μέσα...

Κάπου-κάπου εμφανίζω

μια σελίδα από σκέψεις,

σκόρπιες λέξεις και στίχους

Και συ θαρρείς,

πως όλα τα 'χεις μάθει.

Πως της καρδιάς μου

ακούς τον κτύπο...

Μα σε μπερδεύω.

με ψεύτικο ήχο...

Γιατί εγώ κρατάω για μένα,

ότι τους γύρω τρομάζει.

Ότι τη δική μου νύχτα ταράζει.

Όταν η δική μου μέρα χαράζει

ο καλύτερος μου φίλος,

χιλιόμετρα πέρα κοιμάται.

Της ζωής μου ο στύλος

στο κρεβάτι συντροφιά μου κοιμάται.

Ο αδελφός μου,

και κείνος κοιμάται...

Είναι ο ύπνος γλυκός

σαν το μέλι.

Αν ξυπνήσουν μόνο πίκρα θα φέρει.

Γιατί εγώ κρατάω για μένα,

ότι τους γύρω τρομάζει.

Ότι τη δική μου νύχτα ταράζει

Μην τους ξυπνάτε.....

Σοφία Τανακίδου

28/5/17

Πυγολαμπίδες.

 

Αστέρια.

Γιατί έλαμπαν από μακριά

και μας θάμπωσαν.

Μετρήσαμε το ύψος τους.

Το φως το αμυδρό τους.

Τον χορό τους μες τη νύχτα.

Όλα τα είδαμε.

Κάτι δε κόλλαγε.

Αλλά...

Αφεθήκαμε στην πλάνη μας.

Αστέρια ανέραστα.

Που κυνηγούσανε τον σύντροφό τους

να του βάλουνε φωτιά.

Ό,τι σου χάρισα...

Ό,τι μου χάρισες...

Πυγολαμπίδες...

Σοφία Τανακίδου

25/5/17

Σε λάθος ουρανούς.

 

Έτσι είπα...

Σε λάθος ουρανούς 

δε θα ξανά ανεβάσω όνειρα.

Σε μαύρες θάλασσες δε θα 

σπάω πια τα καράβια μου.

Οι θάλασσες βυθίζουν!

Οι ουρανοί γκρεμίζουν!

Κι είναι μία ανάθεμα η ψυχή μου

και την έχω βυθίσει και γκρεμίσει 

άπειρες φορές.

Έτσι είπα...

Εδώ χαμηλά στη γη 

θα δοκιμάσω τις αντοχές μου.

Έτσι είπα...

Μα δε γνώριζα...

Κανείς δε μου είπε...

πως στη γη θα θαφτεί η ψυχή μου!!!

Σοφία Τανακίδου.

25/5/19

Το φιλί

 

Στα χείλη σου απόθεσα

την ύστερη ανάσα

καθώς με αποχαιρέτισες

μ' ένα γλυκό φιλί.

Η νύχτα όπως τέλειωνε

και σβήνανε τα άστρα

στην πόρτα σου ξεψύχησε

το άδειο μου κορμί.

Κι ο ήλιος που πλημμύρισε

με φως την οικουμένη

στα χείλη μου ακούμπησε

την γλύκα να γευτεί.

Αντάλλαγμα μου ζήτησε

ζωή να επιστρέψει

αν του χαρίσω το φιλί

που μου 'δωσες εσύ.

Μα 'γώ νεκρός προτίμησα

την μέρα ν' αντικρίσω

Αντί να κάμω χάρισμα

ετούτο το φιλί.

Σοφία Τανακίδου

25/5/20

Μια μάσκα να κρυφτώ.

 

Έκλεισα τα μάτια

μόλις σε συνάντησα.

Δεν σε κοίταξα ποτέ με αυτά.

Άχρηστα ήταν.

Μάσκες φορούσαν όλοι.

Τι τα χρειαζόμουν;

Έτσι σου είπα.

"Εγώ δε φορώ

Μπορείς να με δεις" είπες

Και σε κοίταξα.

Κρίμα που δε φορούσες.

Πώς γλυτώνει κανείς από το αληθινό;

Μια μάσκα να κρυφτώ!!!

Σοφία Τανακίδου

24/5/18

Η αλήθεια.

 

Η αλήθεια αποκαλύφτηκε.

Μέσα από ένα βλέμμα στην αρχή 

κι ύστερα δειλά δειλά με λόγια, 

δάκρυα κι αναστεναγμούς.

Δεν ήξερε πόσο δυνατή ήταν 

καθώς όρμησε από το πουθενά, 

δεν ήξερε πόσα θα παρασύρει....

χρόνια και στιγμές ψεύτικες...

Στο τέλος υποκλίθηκε 

πριν σβήσουν τα φώτα και πέσει η αυλαία.

Για έναν θεατή μόνο έπαιξε!

Ένας μόνο  παρακολουθούσε το θεατρικό της..

Ένας την άκουγε...

Ευτυχώς... ευτυχώς...

Τόση αλήθεια θα τους κατάστρεφε...

Σοφία Τανακίδου

23/5/19

Το αστέρι των παιδιών.

 

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στον ουράνιο θόλο ένα μικρό αστεράκι που είχε ένα πρόβλημα εκ γενετής...

Μάταια προσπαθούσαν όλα τα υπόλοιπα αστέρια να βρουν τον τρόπο να θεραπεύσουν την πάθηση του. Καμία μέθοδος δεν πετύχαινε.

Μέχρι και την βοήθεια του ήλιου ζήτησαν να του δώσει λίγη από την λάμψη του μήπως και κατορθώσουν και το βοηθήσουν να λάμπει συνεχώς...

Γιατί αυτό ήταν το πρόβλημα που είχε το αστεράκι...αναβόσβηνε... αναβόσβηνε συνέχεια, όλη την νύχτα, κάθε νύχτα από την νύχτα που πλάστηκε!

Κι όσο όλοι ψάχναν τρόπους να διορθώσουν το ελάττωμά του, το αστεράκι έπαιζε ευτυχισμένο και γελούσε με τα παιδιά κάτω στη γη που κάθε νύχτα το έδειχναν με το δάχτυλο και φώναζαν:

"Κοιτάξτε τι υπέροχα που αναβοσβήνει. Είναι ξεχωριστό και μοναδικό.

Το πιο όμορφο αστέρι που έχουμε δει ποτέ"

Σοφία Τανακίδου

22/5/22

Ανάμεσα στα λαμπερά άστρα πάντα θα βρίσκονται κι αυτά που τρεμοσβήνουν...

Όσο όμως κι αν τα θεωρούν μικρότερης αξίας τα άλλα αστέρια, την αληθινή αξία τους την βλέπουν τα πιο αγνά μάτια...

Χωρίς καληνύχτα

 

Αναπαύτηκε η ψυχή είπαν

κι η δικαιοσύνη αποδόθηκε.

Έτσι έπρεπε.

Το σωστό και το φρόνιμο

αυτό ήταν.

Κι όλοι ηρέμησαν...

Και κλείσαν τις πόρτες των σπιτιών τους

κι αγκάλιασαν τα παιδιά τους και ξάπλωσαν ανακουφισμένοι, 

που όλα σωστά έγιναν...

Μα τέσσερα χέρια έμειναν 

μετέωρα κι άδεια από αγκαλιά 

για ακόμα μια νύχτα, 

για όλες τις νύχτες της ζωής τους.

Ένα σπίτι χωρίς καληνύχτα!

Μην μεγαλώνετε παιδιά 

που αδειάζουν χέρια γονιών.

Μεγαλώστε παιδιά 

που γεμίζουν αγκαλιές

και προσφέρουν κόκκινα τριαντάφυλλα 

αφού πρώτα ξεριζώσουν τα αγκάθια τους.

16/5/20

Το θαύμα.

 

Στα χέρια σου ίσα που χωρούσε,

στην αγκαλιά σου χάνονταν.

Μια στάλα ανθρωπάκι.

"Παιδί μου" το 'λεγες

Μα πίσω απ' την πλάτη σου οι γιατροί ψιθύριζαν.

"Δόλια μάνα δε θα της ζήσει".

Και συ το φώλιασες στα στήθη σου.

Το πότισες...

Νέκταρ ζεστό κι αθάνατο νερό.

Δική σου συνταγή.

"Θαύμα" είπαν οι γιατροί που έζησε.

Μα εσύ ήσουνα το θαύμα!

Αχ μάνα!

Γλυκιά μου μάνα!!

Σοφία Τανακίδου

12/5/18

Επιβίωσα

 

Μόλις που κατάφερα να χαθώ από τους διώχτες μου.

Χωρίς άλλες δυνάμεις σωριάστηκα  κάτω.

Σκυλιά αδέσποτα με πλησίασαν. 

Οσμίστηκαν το 

αίμα.

 Ταράχτηκα.

"Θα με φάνε" σκέφτηκα, να χορτάσουν  την πείνα τους.

Τι ήμουν άλλωστε για αυτά;

Ένα κομμάτι κρέας πεταμένο στο κράσπεδο.

Έσκυψαν πάνω μου, την τρομερή όλο λαχτάρα ανάσα τους άκουσα πάνω στο πρόσωπό μου, να νιώσω περίμενα τα δόντια τους μα γεύτηκα τα φιλιά τους. 

Έγλειφαν το αίμα που κυλούσε πάνω στις πληγές μου και ύστερα  έγλειφαν τα δάκρυά μου.

Ώσπου ακούστηκαν βήματα, βήματα ανθρώπινα τα ήξερα, γύρισαν να με αποτελειώσουν.

 Έκλεισα τα μάτια, αυτό ήταν με βρήκαν.

Άκουσα ένα ουρλιαχτό.

Μα δεν ήταν δικό μου, σηκώθηκα να δω, 

στα κοφτερά τους τα δόντια αιμορραγούσε ο εχθρός μου και ούρλιαζε. 

Ανελέητα τον αποτελείωσαν μπρος στα μάτια μου και ύστερα γύρισαν πίσω σε μένα και συνέχισαν απτόητα - σαν να μην είχε συμβεί τίποτα - να γλύφουν τις πληγές μου.

Σοφία Τανακίδου

11/5/18

Κανείς δε ξέρει.

 

Κοιμάται ο κόσμος,

δε ξαγρυπνάει

ποτέ μαζί μου.

Γιατί θα πρέπει;

Κι εγώ για άλλους δε ξαγρυπνάω.

Μόνος πορεύεται 

ο καθένας, 

στη μοναξιά του 

και στον πόνο,

φτιάχνει ασπίδες, 

ανοίγει δρόμο.

Κοιμάται ο κόσμος,

δεν ξαγρυπνάει 

ποτέ μαζί μου.

Κι αυτός που πρέπει..

Που στα ξενύχτια του έχω λυγίσει.

Μόνη μ' αφήνει,

στη μοναξιά μου 

και στον πόνο,

να φτιάχνω ασπίδες, 

να ανοίγω δρόμο.

Έτσι είπε πρέπει..

Τη δύναμη σου μόνος να βρίσκεις.

Είναι δικά σου τα θεριά!

Αν δε παλέψεις 

να τα νικήσεις.

Κανείς δε ξέρει!

Κανείς δε βλέπει!

Σοφία Τανακίδου

9/5/18

Φεύγουν οι άνθρωποι

 Σαν σήμερα 8-5-2021, Φεύγουν οι άνθρωποι!

Φεύγουν οι άνθρωποι

οι αγκαλιές αδειάζουν

η μοναξιά κι ο πόνος

μες στη καρδιά φωλιάζουν.

Φεύγουν οι άνθρωποι

χωρίς ένα αντίο

στο νοτισμένο χώμα

αφήνουν το σαρκίο.

Που πήγε η δική σου

ψυχή για να τη δω;

Σε θάλασσα αρμενίζει

πετά στον ουρανό;

Ποιο κύμα μου την πήρε

και πλέει στα βαθιά

Ποιο άστρο την κρατάει 

και δεν το μαρτυρά.

Που πήγε η ψυχή σου

κανείς δεν απαντά

και έχει σκοτεινιάσει

ο νους και η καρδιά.

Φεύγουν οι άνθρωποι

μην κλάψεις μου 'χες πει

αν έχουν ζήσει λίγη,

μα αληθινή ζωή.

Φεύγουν οι ανθρώποι

κι αν φύγω πρώτα εγώ

κι εκεί θα σε προσέχω

κι εκεί θα σ´αγαπώ.

Μα το "εκεί" δεν ξέρω

το ψάχνω να το βρω

κι ακούω τη φωνή σου

λίγο πριν τρελαθώ.

"Μες στην ψυχή σου είναι

το μέρος που θα ζω"

Σοφία Τανακίδου

Η ξένη μάνα.

 

Κι είδε μια ξένη μάνα ο ορφανός.

Σαν "μάννα" εξ ουρανού άπλωσε τα χέρια και τον φίλεψε.

Κι ήταν ζεστό το ψωμί!

Κι είχε το νερό την δροσιά του ποταμού!

Μα πιο ζεστό και δροσερό από το βλέμμα της δεν ήταν.

Κι αυτή η αγκαλιά που άνοιξε απλόχερα ένωσε όλα τα σπασμένα του, 

κι ας οι γιατροί είχαν αποφανθεί πως δεν υπάρχει θεραπεία.

Και φώναξε "Μάνα" ψηλά στα ουράνια να ακουστεί!

Και απάντησε εκείνη η ξένη. 

"Παιδί μου!"

Και απόρησε!

"Εσύ που δε με γέννησες ποτέ, 

πώς θα μ' αγαπάς σαν μάνα;"

Και χαμογέλασε γλυκά και του 'πε:

"Δεν αγαπάει το κορμί 

μα η ψυχή παιδί μου!"

Κι αγκάλιασε μια ξένη μάνα ο ορφανός!

Κι έγινε "παιδί" και πάλι!

Σοφία Τανακίδου

9/5/21

Ομόηχες ψυχές.

 

Λέξεις χωρίς τόνο που αναμιγνύουν 

το νόημα στο μίξερ της σκέψης.

Πότε στη συννενόηση θα βρούμε άκρη;... Ποτέ...

Εσύ κρατάς το ποτέ κι εγώ το πότε κρατάω κι αναμένω.

Χώρια ή χωριά να μας χωρίζουν και να μας ενώνουν.

Πίκρα τα πικρά μας λόγια μας ποτίζουν, μα αυτό δεν έχει τόση σημασία.

Ψίχουλα ταϊζει την ψυχούλα μας η ανορθογραφία, κάτι ωστόσο θα το μοιραστούμε όπως κι αν γραφτεί.

Φίλο ή φιλώ, αταίριαστα ολότελα είναι, μην τολμήσεις ποτέ σου να τα ενώσεις, ίσως το φύλλο ενδεχομένως κάπως να σου πει τον τρόπο, πως αναπνέει δίχως ρίζα όταν πέφτει...

Λέξεις ομόηχες που μόνες τους δεν έχουν νόημα, μα μέσα στην πρόταση βρίσκουν τον σκοπό τους, ίσως ή και ίσος αν θες να γίνεις... χρειάζεται πάλη για να τα καταφέρεις, πάλι...κι ένα κόμμα μπορεί να τα αλλάξει τότε όλα και να σε ρίξει σε κώμα, θέλει πείρα για να τα καταφέρεις κι ό,τι πήρα δεν θα είναι αρκετό για να βοηθήσει. 

Θέλει τύχη για να κατορθώσεις να σπάσεις τα τείχη να μην σε πλακώσουν οι τοίχοι, όμως... κι ένας δυνατός ώμος να μην σε βλέπει σαν λίρα αλλά σαν λύρα να παίζει όταν σε τυλίγει η λύπη, όταν κάτι σου λείπει.

Κι όπως κλείνω θα κλίνω αυτό το φύλλο και πάλι που γίνεται αντίθετο φύλο και με λέει φίλο κι ας λένε πως δεν ισχύει, για μένα ισχύει και σε φιλώ...

Σοφία Τανακίδου

5/5/22

Δε χρειάζεται να είσαι φιλόλογος για να γράψεις... ούτε φιλόσοφος για να φιλοσοφήσεις... χρειάζεται όμως να έχεις το γνώθι εαυτόν όταν φιλολογείς κι όταν φιλοσοφείς...

Η μάσκα μου.

 

Με υποχρέωσαν να φορέσω 

την μάσκα στο πρόσωπο, 

με αυστηρή διαταγή 

και πρόστιμο τσουχτερό.

Είχα μια παλιά στην ψυχή 

εξαρχής από την γέννα μου, 

για προστασία την τοποθέτησαν.

Την ξεκόλλησα απο την ψυχή 

και την φόρεσα στο στόμα!!

Ποιος θα καταλάβαινε την διαφορά;

Φιμωμένη ήταν η ψυχή 

πόσα μπορούσε να πει;

Τι το χρειαζόταν και το στόμα;

Αυτή η μάσκα ήταν μια καλή λύση...

για να σωπάσει ολότελα.

Σοφία Τανακίδου

4/5/20