Ένα ξέρω.

Θα σκοτεινιάσει ο νους μου,
δε θα βλέπω
και δε θα ακούω τις σκέψεις μου.
Θα ακροβατεί στο πουθενά η καρδιά μου παγωμένη δίχως κτύπο.
Θα ντυθεί το φως μου  βαθύ σκοτάδι
κι η ψυχή μου
δίχως φτερά θα γύρει μυστικά να πεθάνει..
Δε θα το ξέρει κανείς ότι θα 'ναι νεκρή.
Ένα ξέρω...
Όταν χάσω εσένα....
Μόνο εγώ θα το ξέρω...
Όταν χάσω εσένα.

Σοφία Τανακίδου
17/7/19

Ζωντανές λέξεις.

Μην εκβιάζετε τις λέξεις
δεν έχουν όλες κάτι να πουν,
μερικές έχουν ήδη πεθάνει, δεν θα τις αναστήσουν τα ποιήματα.
Τα ποιήματα δεν ανασταίνουν λέξεις
ψυχές ανασταίνουν,
μα για να αναστηθούν οι ψυχές θέλουν ζωντανές λέξεις που φωνάζουν,
που διαπερνούν την καρδιά
και καρφώνονται εκεί.
Αυτές τις λέξεις αγαπώ
που χτυπούν σαν βέλη την καρδιά και ανασταίνουν με το αίμα της την ψυχή.

Σοφία Τανακίδου
10/7/19

Η αναγνώριση.

Ήταν κόκκινο έντονο... Το κοιτούσε βουβά καθώς κυλούσε σταγόνα σταγόνα  και έβαφε τα κατάλευκα πλακάκια...είχε ήδη σχηματίσει μια μικρή λιμνούλα...
Ανάσανε βαθιά και βυθισε το αριστερό της χέρι μέσα στο κόκκινο υγρό κι ύστερα με το ίδιο χέρι ζωγράφισε ένα μικρό σχήμα στο μέτωπο της για να την αναγνωρίσει...
Θα 'ταν μακρύ το ταξίδι, το πρώτο που θα έκανε στη ζωή της με δική της απόφαση..πάντα οι άλλοι αποφάσιζαν για τα ταξίδια της, σε αυτό όμως δεν είχε κανείς ευθύνη, το είχε ήδη ξεκαθαρίσει μέσα της ότι εκείνη μόνη της το ετοίμασε, όλοι οι υπόλοιποι είχαν ήδη "νίψει τας χείρας τους".
Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να φτάσει στον προορισμό της, να βρει τον σωστό δρόμο, αν τον έχανε, αυτό το σχήμα στο μέτωπο θα ήταν η αναγνώριση της για Εκείνον...
Θα ήταν θυμωμένος μαζί της που παράκουσε τις εντολές του και ετοίμασε μόνη της αυτό το πρώτο και τελευταίο ταξίδι κι ίσως να μην την δεχόταν κοντά του...μα αν την άφηνε να πέσει στο σκότος της κόλασης ούτε αυτό την τρόμαζε...
ακόμα κι εκεί στην κόλαση ο Σταυρός ποτισμένος από το αίμα της θα έλαμπε στο μέτωπο της.


Σοφία Τανακίδου

Ένα παράπονο.

Ενα παράπονο
στο στόμα γαντζώθηκε
δεν είχε που να ειπωθεί.
Πώς να φιλήσει τη ζωή με πικρά χείλη;
Πώς χαμόγελο να σχηματίσει για να την ξεγελάσει;
Ωραίες ήταν οι μάσκες.
Μα τελείωσαν κι αυτές..
Τις αγόρασαν όλες...δανεικές δεν δίνουν...
Χωρίς μάσκα πια...
Κοιτώ αυτό το παράπονο...στα μάτια, στα χείλη, στην ψυχή...
Έναν άνθρωπο ψάχνει να το ακούσει...που να μην τον σκοτώσει η πίκρα του.

Σοφία Τανακίδου
6/7/19

Σώσε τα ζώα.

Του έστειλε μήνυμα...
"Νέος κατακλυσμός.
Σώσε όλα τα ζώα"
Γέμισε ασφυκτικά την κιβωτό δεν άφησε ούτε ένα εκατοστό κενό.
Σαν σαρδέλες ο ένας πάνω στον άλλον να τα χωρέσει όλα...
Κι είδε από ψηλά ο θεός κι απόρησε...
" Τι κάνεις; Τα ζώα σου είπα να σώσεις όχι τους ανθρώπους"
" Δε μου διευκρίνησες θεέ μου ότι εξαιρούνται τα δίποδα, όλα τα ζώα μου είπες κι αυτά προσπαθώ να σώσω μα δε χωράνε...
δώσ' μου λίγο χώρο ακόμα"

Σοφία Τανακίδου
2/7/19