Συγνώμη....
που με μάθανε να φταίω εγώ για όλα...
Συγνώμη...
που με μάθανε να σκύβω το κεφάλι
και να ζητάω για όλα συγνώμη...
Να μιλάς σιγανά,
μη γελάς δυνατά,
να κοιτάς χαμηλά,
έτσι κάνουν τα καλά κορίτσια...
Συγνώμη...
που δεν είχα δική μου γνώμη...
Ό,τι θέλει ο πατέρας σου θα γίνει
και μετά ο άντρας σου θα κρίνει...
Συγνώμη...
αλλά ήμουν πάντα του πατέρα
η γνώμη
και μετά του άντρα το αμόνι,
να χτυπάει επάνω με ορμή...
Κι αν ρωτήσεις πως με λένε δεν ξέρω...
Πάντα ήμουν...η κόρη του Πατέρα...
η γυναίκα του άντρα...
η μάνα των παιδιών....
Τ' όνομά μου το γράψανε μόνο
σε μια άσπρη πλάκα επάνω...
Εκεί το είδα...κι εγώ....
©Ελένη Ταϊφυριανού
Συγγνώμη
που σήκωσα κεφάλι
και είπα "φτάνει".
Που στάθηκα σαν ίση απέναντι σου,
που δε φοβήθηκα την άδικη οργή σου.
Γιατί σου έκλεψα δουλειά που ήταν δική σου.
Γιατί σου έμαθαν πως στο σπίτι μόνο αξίζω,
να μεγαλώνω τα παιδιά σου να φροντίζω.
Συγνωμη αν υπήρξα κουρασμένη
και κάποιες νύχτες,
σου φερομουνα σαν ξενη.
Την κούραση σου εγώ καταλαβαίνω
και τη δική μου εσύ πρέπει να βλέπεις.
Σαν ίση δίπλα σου να μ'εχεις.
Συγγνώμη
μα όλα εγώ μπορώ να τα τολμήσω,
θα κουραστω, θα κλαψω,
θα λυγίσω
Μα είμαι γυναίκα...
και αντέχω αρκεί να ζήσω
όπως εγώ το θέλω
και όχι εσένα να ρωτησω.
©Σοφία Τανακίδου
Εγώ ποτέ δεν άκουσα τι λέγαν οι μεγάλοι,
αντίδραση με έπιανε και γύριζα απ’ την άλλη.
Να είμαι ηθική το έλεγε η μπέσα,
δεν ήθελα έναν τιμωρό να δείχνει με τον δείκτη,
αγάπη μόνο ήθελα να βγαίνει από τα στήθη.
Ποτέ μου εγώ δε στάθηκα με ώμο κυρτωμένο,
δε μίλησα ανάγωγα, γιατί έτσι εγώ το θέλω.
Κι αν άκουγα από παιδί
για φύλο ασθενές,
ασθενικά πορεύεσαι μονάχα αν το θες.
Γυναίκα είμαι και παιδί ετών τριάντα πέντε,
διαλέγω τα θέλω στη ζωή ό,τι κι αν μου λέτε.
Τα «πρέπει» τα βλαστήμησα πριν καν να τα γνωρίσω,
όπου με πάει η καρδιά στα χρόνια συνεχίζω...
Δεν είμαι οικόπεδο, να ανήκω εγώ σε κάποιον,
ελεύθερη λογίζομαι μες στης ζωής το πάθος.
Κι αν από λάθος υποτιμήσετε
το φύλο,
πόσο γελιέστε τελικά
στο φαλλοκρατικό σας ζήλο.
© Βάγια Μπαλή
