Μαύρο σε κόκκινο φόντο.

 

Έχω ένα σκοπό... να αντέξω...

Ξέρω πόσο απάνθρωπα θα με ματώσουν, 

χρόνια ματώνουν οτιδήποτε ματώνει δίνοντας ζωή στους ίδιους.

Χρόνια στο μαύρο κυκλώνουν το κορμί μου,

χρόνια στο μαύρο κυκλώνουν την ψυχή μου.

Εξάλλου έτσι ματωμένη εγώ γεννήθηκα, 

Τι να φοβηθώ απο το κόκκινο;

Το μαύρο σας μόνο φοβάμαι κι απεχθάνομαι!

Μα έχω ένα σκοπό... να αντέξω...

Μέχρι που θα με δείτε γυμνή να περνώ από δίπλα σας, μέχρι που το κορμί μου να γίνει άγρια φωνή διψασμένη για χρώμα.

Μέχρι που το κορμί μου δίχως φόβο να αγκαλιάσετε,

μέχρι που τη φωνή μου που σωπαίνει να ακούσετε...

Κι όταν θα κυλήσει κι η τελευταία σταγόνα κόκκινο από το χρόνια ματωμένο κορμί μου, μην κλάψετε για τον σημερινό στιγμιαίο θάνατο μου, παρά μόνο για αυτή τη δόλια ζωή που δεν έζησε, όχι μόνο εγώ, αλλά καμμία μας.

Σοφία Τανακιδου 

5/11/24

Εις μνήμην Διονύση Σαββόπουλου

 Καλό ταξίδι στο φως.

Η Σαλονίκη έχει τόση συννεφιά 

Η συννεφούλα κλαίει με δάκρυα βουβά 

Έχει γυρίσει ψάχνει τώρα να σε βρει

όμως της είπαν πως η άνοιξη αργεί.

 

Νιόνιο απόψε νιώθουμε όλοι ορφανοί 

Όλοι παιδιά σου, μεγαλώσαμε μαζί 

Με κάθε στίχο σου, με κάθε μουσική 

κλαίει μέσα μας μονάχο ένα παιδί.

Σε μια παράγκα ο Καραγκιόζης ξαγρυπνά 

σ' αυτή την δύσκολη και πένθιμη βραδιά 

μα έχει βάλει στη σκιά του όποιο παιδί 

νιώθει μονάχο τώρα που έφυγες εσύ. 

Ας αρχίσουν οι χοροί λοιπόν 

κι ας μην είσαι εσύ παρόν 

Μες στο μέλλον μας θα ζεις

δεν πεθαίνει ο ποιητής.

Σοφία Τανακίδου 

22/10/25

Να τα φοβάσαι τα ποιήματα.

 

Εκεί που τα βλέπεις ήρεμα ρυάκια...

Ξέρεις μέχρι πού μπορεί να σε παρασύρουν;

Ξέρεις πώς μπορούν να σε βυθίσουν σε αχόρταγα ποτάμια;

Και να σε αναγκάσουν να τα γράφεις όσο πνίγεσαι;

Όταν αποφασίσουν να γραφτούν, 

δεν λογαριάζουν τίποτα.

Δεν έχεις ιδέα πόσο επικίνδυνα είναι...

Σοφία Τανακίδου 

22/9/25

Ήταν φθινόπωρο

 Ήταν φθινόπωρο, η  ημερομηνία απροσδιόριστη πια, αν και η μνήμη της συγκρατούσε ακόμη και τις ώρες κι όχι μόνο τις ημερομηνίες, αυτήν δεν την συγκράτησε, ούτε την ώρα, ούτε καν την μέρα. 

Θυμάται όμως με κάθε λεπτομέρεια τι είχε ακριβώς συμβεί σε αυτή την απροσδιόριστη ημερομηνία...

Μόλις έβγαιναν από ένα βιβλιοπωλείο όπου είχαν πάει να αγοράσει τα αγγλικά βιβλία της μικρής, πρώτη χρονιά στα αγγλικά, αν και δεν θυμάται επακριβώς το έτος, αλλά η χρονιά ήταν σίγουρα η πρώτη που θα την έστελνε...

Μόλις λοιπόν έβγαιναν από το βιβλιοπωλείο, ίσα που άνοιξαν την πόρτα και κατέβαιναν το μικρό σκαλοπάτι μπροστά τους, ένας κεραυνός διαπέρασε τον ουρανό και ένας ξαφνικός άνεμος σήκωσε το χώμα από το έδαφος κι έσκασε σαν σκόνη πάνω τους.

Κι η μικρή έφερε ταυτόχρονα το χέρι στο στήθος της και αναστενάζοντας πρόφερε

 "Αχ μπαμπά μου"

Η μάνα πάγωσε μπροστά σε αυτό το σπαρακτικό ξέσπασμα, δεν ήθελε όμως να  δείξει ότι επηρεάστηκε.

"Μια χαρά είναι ο μπαμπάς, μην φοβάσαι" είπε με πυγμή, της έπιασε θαρρετά το χέρι κι έφυγαν μέσα στη βροχή που έριχνε ασταμάτητα τις σταγόνες της πάνω τους.

Κι ύστερα η σκηνή αυτή ξεχάστηκε, δεν ξαναμίλησαν γι' αυτό, δεν υπήρχε λόγος εξάλλου να αναπαραγάγουν μια στιγμή αδυναμίας άνευ σημασίας...

Μαγείρεψαν, φάγανε, έκαναν τα μαθήματα τους και κάποια στιγμή η πόρτα άνοιξε και ήρθε ο μπαμπάς, κουρασμένος και βρεγμένος από την καταιγίδα, έφαγε βιαστικά και ξάπλωσε να κοιμηθεί, τον πήρε αμέσως ο ύπνος...

Το απόγευμα η μάνα κατέβηκε να κάνει καφέ στον πεθερό της που έμενε μόνος στο διπλανό σπίτι και τότε εκείνος την ρώτησε: 

"Πήγατε στο γιατρό;"

Απόρησε! Δεν κατάλαβε την ερώτηση του!

"Γιατί να πάμε στο γιατρό μπαμπά;" τον ρώτησε 

"Τον χτύπησε κεραυνός, κι έλεγα μήπως πήγατε στο γιατρό να τον δει!"

Όχι, δεν θυμάται τι μέρα ήταν!

Την διέγραψε! Για να μην της θυμίζει πως ένας κεραυνός που βλέπεις να περνάει από μπροστά σου, διανύει χιλιόμετρα και φτάνει στον άνθρωπο σου, περνάει ξυστά από δίπλα του, από μέσα του, σαν αστραπή παγώνοντας το αίμα του... 

αυτό το αίμα που παγωμένο γυρίζει πίσω στο παιδί και του μιλά...

και το παιδί φωνάζει μόλις νιώθει την καυτή παγωνιά του

"Αχ μπαμπά μου" 

Να το άκουσε η αστραπή;

Να ήταν σύμπτωση απλώς;

Μετάνιωσε ο κεραυνός ακούγοντας το αίμα να φωνάζει;

Δεν θα το μάθει ποτέ... ούτε αυτό...

ούτε τη μέρα ήτανε ποτέ θα θυμηθεί...

Η εποχή ήταν φθινόπωρο κι αρκεί...

Η ελπίδα.

 

Ήταν βολεμένη σε μια μικρή σκισμή της καρδιάς

εκεί ζούσε χρόνια, δε μιλούσε, 

δεν ανάσαινε καν, 

τόσο αθόρυβα ζωντανή που είχαν ξεχάσει όλοι την ύπαρξη της, 

ακόμα κι η ίδια η καρδιά δεν το θυμόταν πιά ότι την κουβαλούσε σε αυτή την μικρή της εσοχή.

Ένα βράδυ η καρδιά έσπασε ξαφνικά, 

χιλιάδες κομμάτια ανατινάχτηκαν μέσα στο κορμί.

Λόγια ήταν που την κατέρρευσαν;

Όνειρα που δεν υλοποιήθηκαν;

Δεν γνώριζε, μόνο τον πόνο ένιωσε και τον χαμό!

Μα ξάφνου ξεπήδησε μέσα απ' τα κομμάτια της,

αυτή που θαρρείς ήταν πεθαμένη από χρόνια, 

με μαγικές κλωστές τα ένωσε, όλα στη θέση τους απ' την αρχή....

- Πώς σε λένε;

την ρώτησε η καρδιά, που πρώτη φορά ένιωσε την ύπαρξη της.

Κι εκείνη απάντησε...

- Ελπίδα.

Σοφία Τανακίδου

8/9/19