Ζωή τη λένε.

Τρέχει, ανέμελα κι ανεμπόδιστα,
ούτε ένα βήμα πίσω.
Δεν την βαραίνει τίποτα, 
ξυπόλητη αγγίζει τη γη,
το νερό, τον άνεμο.
Στοιχειά της φύσης νικάει,
ορθώνει το ανάστημα της.
Αιμορραγεί μα συνεχίζει..
Γυναίκα είναι, ζωή τη λένε, αντέχει.

Σοφία Τανακίδου
29/1/19

Εμπνευσμένο από την υπέροχη ζωγραφιά της φίλης μου Konstantina Kratimenou

Άγριο ξύπνημα.

Κοιμήθηκα ολόκληρος
και ξύπνησα
με ένα κομμάτι να μου λείπει.
Κοιμόμουν βαθιά και μου το κλέψαν,
αυτοί που φίλοι νόμιζα.
Στα όνειρα ξοδεύτηκα
μα εφιάλτες αγόρασα.
Ακόμα μήπως κοιμάμαι;
Ας κοιμάμαι ακόμα!!!

Σοφία Τανακίδου
26/1/19

Βαθύ μαύρο.

Πώς έπεσε βαθύ μαύρο
και σκέπασε της ψυχής όλα τα χρώματα;
Πώς βούλιαξαν οι σκέψεις στο σκοτάδι
κι ατέλειωτο εμφανίστηκε το βράδυ;
Πώς της ελπίδας το σχοινί σκίστηκε
κι ο ακροβάτης δίχως δίχτυ ασφαλείας γκρεμίστηκε;
Πώς κανείς δεν άπλωσε τα χέρια,
απ' το σκοτάδι να τον σώσει
την τελευταία στιγμή
πριν αφεθεί στο βάραθρο;
Πόσο άσκοπα τα λόγια που πράξεις δεν γίνονται κι οι άνθρωποι,
που δίχως αιτία στο μαύρο σε ντύνουνε.

Σοφία Τανακίδου
27/1/19

Κατάθλιψη

Το χρυσόψαρο στη γυάλα
είναι ανήσυχο απόψε.
Ψάχνει κάτω απ' τα χαλίκια
στις γωνιές του ενυδρείου
νά 'βρει φαγητό.
Δεν το τάισα νομίζω,
δε θυμάμαι από πότε
έχει μείνει νηστικό,
εδώ εξάλλου δε γνωρίζω
για το αν έχω φάει εγώ.

Το κοιτάζω, με κοιτάζει.
Το λυπάμαι, προσπαθώ,
μα δε μπορώ να σηκωθώ.
Κάπου θά 'βρει στο ενυδρείο
ίσως λίγο φαγητό.
Δε μπορώ να σηκωθώ,
και συγνώμη του ζητώ
μα εκείνο με κοιτάζει
με ένα βλέμμα τρομερό
σαν να με λυπάται αυτό.

Σοφία Τανακίδου
23/1/19
(Αφιέρωση στη φίλη μου, ξέρει αυτή)

Το αρνί που έγινε λύκος.

Σε ένα δάσος απομακρυσμένο και κρυμμένο από του κόσμου το βλέμμα ζούσε ένα ζευγάρι λύκων, οι λύκοι αυτοί δεν είχαν παιδιά, χρόνια προσπαθούσαν να αποκτήσουν, αλλά η λύκαινα αντί για μήτρα μέσα της είχε έναν δαίμονα που δεν άφηνε να γονιμοποιηθούν παιδιά τα έλιωνε πριν δημιουργηθούν στο λεπτό.
Μια μέρα ο λύκος πήγε στον μάγο της αγέλης και τον ρώτησε τι έπρεπε να κάνουν για να σκοτώσουν τον δαίμονα της κοιλιάς της λύκαινας και να κρατήσουν επιτέλους ένα παιδί στην αγκαλιά τους και ο μάγος τους είπε να υιοθετήσουν ένα αρνί
" Ένα άσπρο αρνί θα διώξει το δαίμονα και θα σας φέρει μια ευτυχισμένη οικογένεια αλλά πρόσεξε, θα φροντίζεις το αρνί σαν τα μάτια σου, δε θα αφήσεις να του συμβεί κανένα κακό"
Έτσι κι έγινε.
Την επόμενη κιόλας μέρα ο λύκος κατέβηκε στο χωριό πήγε σε μια στάνη και διάλεξε το πιο άσπρο αρνί, το άρπαξε και το έφερε σπίτι του, οι υπόλοιποι λύκοι όρμησαν να το ξεσκίσουν αλλά δεν τους άφησε να το πλησιάσουν.
"Όποιος τολμήσει να πειράξει το αρνί θα έχει να κάνει μαζί μου" τους είπε,
κι επειδή ήταν ο πιο δυνατός λύκος της αγέλης όλοι τον φοβόντουσαν και δεν ξαναπλησίασαν το αρνί.
Σε λίγους μήνες ήρθαν τα πρώτα λυκάκια που αγάπησαν το αρνί από την πρώτη στιγμή, έπαιζαν μαζί του σαν να ήταν πραγματικό αδερφάκι τους.
Κι όλη η αγέλη με τον καιρό αγάπησε το αρνί και δεν το έβλεπε πια σαν αρνί, ούτε το μύριζε σαν αρνί, αν κοιτούσες μέσα στα μεγάλα τους μάτια δεν έβλεπαν παρά μόνο έναν τεράστιο πανέμορφο λύκο.
Μόνο οι γονείς που το υιοθέτησαν το έβλεπαν αρνί, δε μπορούσαν να δουν το λύκο που μεγάλωναν, για αυτούς ήταν πάντα ένα άσπρο αρνί που έκλεψαν από μια στάνη για να διώξουν το δαίμονα από την κοιλιά της λύκαινας.
Κι ο δαίμονας είχε φύγει και η λύκαινα είχε ακόμα δύο γέννες και έφερε στη ζωή ακόμα έξι λυκάκια.
Έπεσε χειμώνας βαρύς εκείνο τον χρόνο, τα λυκάκια πεινούσαν και έκλαιγαν και δεν υπήρχε πουθενά τροφή, μάταια έψαχνε όλη η αγέλη και τότε είπε η λύκαινα στον λύκο.
" Καιρός να φάμε το αρνί, πρέπει να τα ταίσουμε τα παιδιά μας" και ο λύκος συμφώνησε.
Κι έπιασαν το αρνί μέσα στα δυνατά τους δόντια και το σκότωσαν κι ύστερα το έκοψαν κομματάκια και το μοίρασαν στα παιδιά τους.
Εκείνα κοίταξαν το κρέας μπροστά τους μα δεν το άγγιξαν.
" Δεν τρώμε λύκο εμείς" είπαν όλα με μια φωνή κι έμειναν νηστικά ακόμα μία νύχτα.
Το πρωί είχαν πεθάνει όλα από την πείνα και ο δαίμονας είχε ξαναγυρίσει στην κοιλιά της λύκαινας.
Κι ο λύκος ανέβηκε στο βουνό και άρχισε να ουρλιάζει και να καταριέται το αρνί που έγινε λύκος και άφησε νηστικά τα παιδιά του.

Σοφία Τανακίδου
16/1/19
(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα που γράφω)

Αισθήματα αληθινά.

Δε θά ’βρεις άλλη στη ζωή όσο κι αν ψάξεις,
που να σε αγάπησε πιο δυνατά από μένα.
Κι αυτή που τώρα αποκαλείς
"Αγάπη και θρησκεία"
Ούτε μια στάλα σαν την δική μου αγάπη δε θα σου δείξει, όσο κι αν την αγαπήσεις.

Δε θά 'βρεις άλλη στη ζωή όσο κι αν ψάξεις,
που να σε μίσησε πιο δυνατά από μένα.
Κι αυτή που τώρα αποκαλείς
"Τέλος κι αρχή σου"
Ούτε μια στάλα σαν το δικό μου μίσος δε θα σου δείξει αν την πληγώσεις.

Μα μάθε να την αγαπάς να τη φροντίζεις,
μην την προδίδεις,
γιατί δεν είναι όλοι τρελοί
όπως υπήρξα εγώ,
να αγαπούν με το ίδιο πάθος
και στην προδοσία.

Δε θα βρεις άλλη στη ζωή,
αισθήματα αληθινά να σου χαρίσει.

Αισθήματα αληθινά ξανά η ζωή δε θα σου
δείξει,
ήδη στο έχει αποδείξει.

Σοφία Τανακίδου
Copyright ©
15/1/85

Από αύριο

Δεν ξαναγυρνάω
Έτσι είπε
Και σήκωσε
το τελευταίο
φιλί απ' το πάτωμα.
Τόσο χαμηλά
δε ξαναγυρνάω.

Απ' αύριο
Ψηλά τα όνειρα
Θα συγκρατώ.

Σοφία Τανακίδου
13/1/19

Αποχωρισμός

Πριν φύγεις
στάσου στο τελευταίο σκαλοπάτι.
Και πριν την πόρτα ανοίξεις.
Ξαναανέβα..
Και μπες σε όλα τα δωμάτια για λίγο.
Να δεις εσύ για να θυμάσαι κάθε γωνιά τους.
Κι αυτά να κρατήσουνε τη μυρωδιά σου.

Όταν θα έχεις φύγεις.
Με το άρωμα σου να κοιμάται.
Κι εσύ τα μάτια σου να κλείνεις
και μες στο σπίτι να γυρνάς!

Σοφία Τανακίδου
14/1/19

Αν υπήρξα

Δεν με βλέπω.
Δίχως είδωλο έχω καθρέφτη.
Είναι η θέση η δική μου κενή.
Δε θυμάμαι
Αν υπήρξα
ποτέ εκεί μέσα.
Μόνο εσύ
μπορείς να μου πεις.
Αν μ' αγάπησες τότε υπήρξα.
Αν μ' αγαπάς
το είδωλο θα φανεί.

Σοφία Τανακίδου
12/1/19

Πέθανε η αγάπη;

Πέθανε η αγάπη είπες.
Μα πεθαίνει ποτέ η αγάπη;
Δεν πεθαίνει!!
Μόνο σκοτώνει
Όποιον δεν ξεχνά
μαχαιρώνει,
την καρδιά
την ψυχή του παγώνει.

Πέθανε η αγάπη είπες.
Μα ζωντανή την κρατάς
Όσο εσύ αγαπάς.
Κι όταν δίπλα σου δεν είναι
μα μέσα σου τη νιώθεις.
Κι όταν σε αγγίζει
χωρίς καν να σε αγγίζει.
Κι όταν στο βλέμμα της καίγεσαι
χωρίς καν να σε κοιτάει.
Πέθανε η αγάπη μη λες.
Ζωντανή είναι...
σε κάθε ίνα του κορμιού σου,
σε κάθε χτύπο της καρδιάς...
ζωντανή εσύ την κρατάς...
κι ας πονάς.

Σοφία Τανακίδου
22/12/18

Όνειρο ήσουν

Πώς να μαγέψω τη βραδιά
να μην τελειώσει,
τώρα που σ' έχω αγκαλιά
μην ξημερώσει.

Μάγισσες όσα μπορείτε
μυστικά ξόρκια βρείτε.
Δέστε τον χρόνο, τη στιγμή,
μην ξαναρθεί άλλη αυγή.

Θά 'χω το στόμα μου κλειστό
λέξη ποτέ μην ξαναπώ
στα χείλη μόνο θα κρατώ
ένα φιλί αληθινό.

Πώς να μαγέψω τη βραδιά
να μην τελειώσει,
που όνειρο ήσουν
πριν ακόμα ξημερώσει..

Σοφία Τανακίδου
6/1/19

Παραμύθι για λύκους.

Ήταν ένα ζευγάρι λύκων που ήταν αχόρταγοι, πεινούσαν συνέχεια τόσο πολύ που από την πείνα τους άρχισαν να τρώνε τα παιδιά τους, γεννούσαν λυκάκια και τα έτρωγαν στη γέννα, κρατούσαν μόνο ένα τη φορά και μόλις έφτανε σε ηλικία να φύγει από το σπίτι και να μάθει να κυνηγάει μόνο του,το έστελναν στο κυνήγι και μόλις γύριζε με το πρώτο θήραμα το καταβρόχθιζαν μαζί με το ίδιο τους το παιδί.
Ώσπου γεννήθηκε ένα λυκάκι διαφορετικό, είχε μια σπιρτάδα στο βλέμμα και μια εξυπνάδα απαράμιλλη, μία μέρα ρώτησε τη λύκαινα.
"Εγώ γιατί δεν έχω αδέρφια;
Όλοι οι λύκοι έχουν πολλά παιδιά εγώ γιατί είμαι μόνος;"
" Γεννήθηκες μόνος, γιατί πήρες την εξυπνάδα και την αντρεία όλων των αδερφών σου που δεν γεννήθηκαν" του απάντησε η λύκαινα.

Όταν έφτασε η μέρα να πάει στο κυνήγι το λυκάκι έπιασε το καλύτερο θήραμα αλλά δε γύρισε στο σπίτι να το μοιραστεί με την οικογένειά του, έμεινε στο δάσος έφαγε μόνο του το θήραμα και δεν ξαναγύρισε ποτέ στο σπίτι, έστειλε όμως μήνυμα με ένα άλλο λυκόπουλο για να μην ανησυχούν οι γονείς του.

Το μήνυμα έλεγε.

" Ευχαριστώ που με μεγαλώσατε μαθαίνοντας μου ότι είμαι τόσο έξυπνος και δυνατός που μπορώ να καταφέρω να ζήσω μόνος μου χωρίς τη βοήθεια σας, ούτε εσείς χρειάζεστε τη δική μου, γιατί είμαι σίγουρος ότι μόνο έξυπνοι και δυνατοί λύκοι θα γεννούσαν τόσο έξυπνο και δυνατό λύκο.

Σοφία Τανακίδου
8/1/19
Απόσπασμα από μυθιστόρημα προς εκδοση