ΕΥΑ- ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ

Πριν να σε φέρω στη ζωή
Έκανα μέσα μου μία ευχή
Πιο όμορφη πιο δυνατή
Και από μένα πιο σοφή
Να είσαι κόρη μου εσύ

Είπα του άγγελου μου αρκεί
Εγώ δεν θέλω προσοχή
Δίπλα της στάσου όταν ρθει
Δύο αγγέλους ναχει στη ζωή

Πριν να σε φέρω στη ζωή
Πήρα μία ανάσα δυνατή
Και φώναξα στον ουρανό
Ένα μεγάλο σ'αγαπω
Προς τον θεό

Και του ζήτησα μετά
Να στο καρφώσει
Στην καρδιά

Δύο άγγελοι τώρα σε φιλαν
Όταν εγώ σου λείπω
Και αν αμελω το σ αγαπώ
Πάρε ανάσα θα στο πω
Με τις καρδιας σου κάθε ήχο

Είκοσι χρόνια σε κοιτώ
Και τον θεό θαυμάζω
Που άκουσε κάθε μου ευχή
Και σε έστειλε κάτω στη γη

Ότι σημαίνει το όνομα σου
Είσαι για μενα
Γυναίκα και Αγγελος σε ένα
Ευαγγελία μου γλυκιά
Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα

Πάλι με ξύπνησες

Δεν καταλαβαίνω τι κερδίζεις

Μόνο τι χάνεις βλέπω

Γιατί εγώ
Και ξύπνια ονειρεύομαι
Το ίδιο

Δε μου στερείς λοιπόν τα όνειρα μου
Όσο κι αν με ξυπνάς

Μόνο τον ύπνο μου στερείς...

Μα και σε αυτό καλό μου κάνεις..
Γιατί μου έμαθες να μη "κοιμάμαι"

Εμπιστοσύνη...

Ότι στο βιβλίο της ζωής γράφτηκε

Για έναν μόνο παραλήπτη

Τον ίδιο...

Χρόνια κλειδωμένα

Μυστικά Βουβά

Και τυφλά

Εμπιστοσύνη

Πουθενά

Και σε τίποτα...

Ξεκλείδωσαν...

Φωνή ύψωσαν

Στο φως έλαμψαν

Καινούργιο

Παραλήπτη

Βρήκαν

Το άνοιξε

Το διάβασε

Το θαύμασε

Και το ίδιο στοργικά

Το κλείδωσε ξανά

Εμπιστοσύνη;

Πουθενά;

Υπάρχουν φίλοι

 Ανοίξτε την καρδιά

Το βάρος της ψυχής

Ένα βάρος τόσο ασήκωτο δε φεύγει

Ούτε με λόγια ούτε με σιωπές

Με ψεύτικα χαμόγελα το στολίζω

Στης μέρας το φως το κοιμίζω

Το βράδυ σα βράχος

Βουλιάζει στης καρδιάς μου το βάθος

Κάθε ανάσα

Με κόπο

Ψάχνω χρόνια

Τον τρόπο

Ανάλαφρα να το σηκώσω

Πριν τη ψυχή μου

Ματώσω

Λένε πως αν δε

Το μοιράσω

Τις Ερινύες μου

Δε θα χορτάσω

Μα εγώ το βάρος σηκώνω

Τους φίλους μου

 Δεν τους πληγώνω 

Ψυχή μου εγώ ειμαι...

Η ψυχή μου ανήσυχα κοιμάται και ονειρεύεται
Κρυφά ερωτεύεται
Σε δρόμους αδιάβατους πορεύεται

Σε φθηνά καταγώγια
Από άνανδρα λόγια
Πεθαίνει
Τη σάρκα της χάνει
Το κορμί της χοάνη
Στου κόσμου
το βλέμμα

Μη με κοιτάς
Και ταράζεσαι
Εγώ είμαι η ίδια
Δεν άλλαξα

Στο φως μιας βραδιάς
Αν ξεντύθηκα
Ψυχή ήμουν μόνο
γυμνή που δε ντύθηκα
Για ακόμα μια φορά
Μέσα στο όνειρο κρύφτηκα

ΤΑ ΘΕΛΩ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΡΘΑΝ

Θέλω ένα χέρι
να κρατήσει το δικό μου...
Θέλω έναν ώμο
να γείρω το κεφάλι μου...
Θέλω μια ανάσα
να συντροφεύσει την ανάσα μου
πάνω στο ίδιο μαξιλάρι...
Θέλω ένα όνειρο μισό — μισό
σε μια ολόκληρη νύχτα...!!

© Ελένη Ταϊφυριανού....

Θέλω να βάλω ήλιους
μες στα μάτια σου,
ν' ανταμώνω την ανατολή
καθώς με κοιτάς.
Θέλω να ψιθυρίζω σ' αγαπώ
σ' όλο το διψασμένο σου σώμα
κι εσύ να κουβαλάς στην καρδιά
έρωτα, που πάνω μου θα ακουμπήσεις.
Θέλω τ' αφανέρωτα σου,
τα σημάδια της ψυχής σου
να τα εξαφανίσω, να τα πάρω μακριά σου...

© Βάγια Μπαλή

Θέλεις..μα μόνος θα μείνεις,
το άδειο μαξιλάρι να αγκαλιάζεις,
τρυφερά να του μιλάς να το κοιτάζεις.
Αχ πόσα φιλιά
Που τα πρόδωσες,
έρωτα που δεν ανταπόδωσες.
Πάνω στο ίδιο κρεβάτι τα θέλω μας,
σκηνή τραγική πια το τέλος μας.

Είμαι δίπλα σου...

Σε προσέχω... Στα χνάρια σου βαδιζω Δρόμο σου ανοίγω
Πριν να πέσεις σε πιάνω
Δυνατά σε κρατάω Πριν σκορπίσεις πονάω
Τα δάκρυα σου σκουπίζω Στην χαρά σου Γιορτάζω Τρυφερά σε κοιτάζω Στη μοναξιά σου Σπαράζω
Είμαι δίπλα σου λέω Δε με βλέπεις μα ξέρεις Κάθε που υποφέρεις... Είμαι εκείνη η ελπίδα που στη σκέψη φυτρώνει Την καρδιά δυναμώνει Στο σκοτάδι όσο είσαι που σου λέει "Ξημερώνει" Άγγελο μη με φωνάξεις Άγγελος σου δεν είμαι Οι αγγέλοι πετάνε Οι φίλοι είναι εδώ Σε φυλάνε

Δώσε μου μια λέξη

Δώσε μου μια λέξη...

Από αυτές τις κρυφές

Που δεν λέγονται ποτέ...

Που ζεστά τυλίγουν

τις ψυχές τα βράδια

Και γλυκαίνουν τα όνειρα

Δώσε μου μια λέξη

Μόνο μια φορά να ακουστεί

Και θα την κλειδώσω μετά

Όσο πιο βαθιά γίνεται

Σε μυστικές κρύπτες της καρδιάς

Θα αφαιρέσω τα φωνήεντα

Να μην ακουστεί ξανά

Τρία σύμφωνα μόνο

θα ηχούνε τόσο αχνά

Μόνο εσύ να τ' ακούς

Δώσε μου μια λέξη... πες μου

Σ..γ...π....

Σοφία Τανακίδου

Μπορώ μόνο να ελπίζω

Πώς να κλείσω τα μάτια και να μη σε δω
Που κρύβεσαι μέσα στο φως τους

Πώς να ανασάνω και να μη σε ακούσω
Που όλες οι νότες τις καρδιάς μου έγινες

Πώς να απλώσω τα χέρια και να μη σε βρω
Που η αγκαλιά μου είσαι εσύ

Πώς να γράψω ποίημα χωρίς εσένα 

που οι λέξεις μου είσαι

Πώς ...που απ'την καρδιά στο μυαλό μου ορμάς
Πώς να ξεφύγω!!!

Ψάξε να βρεις εσύ τρόπο να μη σε αγαπώ
Εγώ δε μπορώ

Μπορώ μόνο να ελπίζω...
Ότι νιώθεις ό,τι και γω.

Σοφία Τανακίδου

Δε λέω αντίο...

Δε λέω ποτέ Αντίο
Την διέγραψα αυτή τη λέξη

από τη ζωή μου

Τίποτα δεν αποχαιρετώ

Ότι αγαπώ
Είναι εδώ
Μέσα στην ψυχή μου
Μέσα στη σκέψη μου

Ότι αγαπώ
Δεν του λέω αντίο
Για αυτό πριν φύγεις
Πριν ανοίξεις την πόρτα
Αν σου πω αντίο...
Να είσαι βέβαιος
Δεν σε αγάπησα ποτέ!!

Τέλος και αρχή

Όλα κάποτε τελειώνουν Όλα έχουν ένα τέλος Εσύ..να το ξέρεις Δεν είσαι αυτό Ούτε το τέλος μου είσαι Ούτε με τελείωσες Όσο και να το προσπάθησες Εγώ γράφω το τέλος Και το κάνω αρχή

Δε λέω αντίο...

Δε λέω ποτέ Αντίο
Την διέγραψα αυτή τη λέξη από τη ζωή μου
Τίποτα δεν αποχαιρετώ

Ότι αγαπώ
Είναι εδώ
Μέσα στην ψυχή μου
Μέσα στη σκέψη μου

Ότι αγαπώ
Δεν του λέω αντίο
Για αυτό πριν φύγεις
Πριν ανοίξεις την πόρτα
Αν σου πω αντίο...
Να είσαι βέβαιος
Δεν σε αγάπησα ποτέ!!

Εσένα να μη χάσω

Το ποίημα αυτό γράφτηκε το καλοκαίρι του 1985

Με παρακάλεσε το παράθυρο

-Μη με ανοίξεις

Έξω φυσάει, τρομάζω μήπως απότομα

κλείσω και σπάσει το γυάλινο μου το πρόσωπο

Με παρακάλεσε το μπαλκόνι

-Μην βγεις στην βεράντα

Θα λερώσεις τον καθαρό μου διάδρομο

Οι ρόδες του ποδηλάτου  σου κυλούσαν

ήρεμα στην άσφαλτο

Άνοιξα το παράθυρο, βγήκα στο μπαλκόνι

Χαμογελάσαμε

Η βεράντα βυθίστηκε στον πόνο της

Το παράθυρο στον τρόμο του

Έχασα κι ολας δυο φίλους

Καταλάβαινα,

Μα έκανα πως δεν καταλαβαίνω

ΕΣΕΝΑ…. Να μην χάσω μονάχα……

Πετάω...

Πετάω
Έτσι απλά πετάω
Όταν με κοιτάς
Όταν μου μιλάς
Όταν λες πως μ'αγαπάς

Πετάω
Και στη γη
Γυρίζω πίσω
Το φιλί σου
για να κλέψω
Ένα μόνο
Να το δέσω
Σε μια άκρη
Στο φεγγάρι
Μην το δώσεις
Σε μιαν άλλη

Πετάω
Δεν μπορείς
Πια να με φτάσεις
Μόνο αν και συ
Πετάξεις
Κοίταξε με
Άκουσε με
Διάβασε όλα
Οσα γράφω
Μην αφήνεις
Άλλο χρόνο
Πέταξε
Μαζί μου μόνο

Στα 17 μου χρόνια

Μετρώ τις άδειες ώρες κι έχω κουραστεί
Στα 17μου έχασα σε ένα μονοπάτι το χαμόγελο
Στο ίδιο μονοπάτι που το είχα γνωρίσει
Στα 17μου έχασα την αγάπη μέσα από τα χέρια μου
Από τα ίδια χέρια που την έδιωξαν μακριά μου

Μετρώ τις άδειες ώρες κι έχω κουραστεί
Εσύ ήσουν που είπες πως εγώ δε ξέρω να αγαπώ πραγματικά;

Κι αναρωτιέμαι...
Πόσο πιο πολύ να σε αγαπήσω

Με δακρυσμένα μάτια
Κάθε νύχτα στέκομαι άγρυπνη και αναρωτιέμαι
Πόσο πιο πολύ να σε αγαπήσω
Αφού εσύ...τόσο μου έμαθες

Κοιτούσα εσένα

Εκείνο το απόγευμα

που κάποιος άλλος κράτησε το χέρι μου.
Γιατί με κοίταξες εχθρικά;
Και όταν γύρισα να σε κοιτάξω

με εκείνα τα άδεια μου μάτια.
Γιατί είπες πως ήσουν θυμωμένος;
Πόσο ειρωνικά ήταν τα λόγια σου.

Και όταν σου χαμογέλασα όλο θλίψη.

Γιατί δεν κατάλαβες γιατί;

Εκείνο το απόγευμα

που κάποιος άλλος κράτησε το χέρι μου
Γιατί δεν κατάλαβες;  γιατί ;
Πως εγώ ...
ακόμα και εκείνη τη στιγμή κοιτούσα εσένα

Κρύψε με...

Κρύψε με
στα ολόλευκα σου τα φτερά
και σκέπασε με

Έχουν σιγήσει
τα άγρια θεριά
και έχουν κρυφτεί
κρύψε με....

Άνθρωποι ξεσκίζουν τη ψυχή
Αχόρταγοι και πονηροί
κρύψε με...

Το άγγιγμα του Μίδα

Το άγγιγμα σου

Άγγιγμα του Μίδα

Χρυσός παγωμένος

Αργά αργά

Καταστρέφει ό,τι αγγίζει

Γεύση αφή όσφρηση όραση

Και φτάνει στην καρδιά

Μετέωρος χτύπος μισός

Πώς να ανασάνω!

Μα πριν προλάβω

Στο παγωμένο άγγιγμα σου να χαθώ

Δειλά σου λέω

"Άγγιξε με

Να μείνω μια για πάντα

χρυσαφένιο άγαλμα

στην αγκαλιά σου

Άγγιξε με" 

Όλα καλά;

Εντάξει

Όλα καλά

Έκλεισε και αυτή η πόρτα

Χρόνια ανοιχτή μας πάγωσε

Όλος ο βοριάς

Όλο το χιόνι

Μέσα στην ψυχή

Έβρισκε απάγκιο

Εντάξει

Όλα καλά

Μπορείς να συνεχίσεις μόνη

Τι φοβάσαι;

Δεν έχεις αντοχές;

Τόσα χρόνια...

Σε μία πόρτα ανοιχτή στηρίχτηκες

Και δεν έπεσες

Και δεν πάγωσες

Τώρα φοβάσαι;

Τώρα η ζωή φωνάζει

Τώρα ο δρόμος ανοίγει

Τώρα κοίτα μπροστά

Και δώστης μια κλωτσιά

Να κλείσει...

Και συ...

Μείνε απέξω

Και πες..όλα καλά

Και ζήσε

Εντάξει;

Όλα καλά;

Οι δικές σας οι λέξεις

Χρόνια τώρα γράφω
Με τις λέξεις
Κοιμάμαι ξυπνάω
Όμως λίγο μιλάω
Όσοι με ξέρουν
Το ξέρουν
Πώς τα λόγια μετράω

Δε φοβάμαι τις λέξεις
Μοναχά τις φροντίζω
Γιατί όταν άσκοπα βγαίνουν και απ'το στόμα κυλάνε
Σε πονάνε

Και να ξέρετε όλοι
Που διαβάζετε
Ετούτες τις σκέψεις
Του καθενός σας τις λέξεις
Εκτιμάω
Φυλακτό τις κρατάω
Και μ' αυτές απαντάω

Από μια καλημέρα
που μου φτιάχνει τη μέρα
Ως μια καληνύχτα που φωτίζει τη νύχτα
Τις δικές σας τις λέξεις
Τις φυλάω στην καρδιά μου
Τρυφερά..σαν τα ποιήματα μου

Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους που διαβάζουν τις σκέψεις μου

Το δικό σου φιλί

Πώς γιατρεύει
Πώς μαζεύει του κόσμου την πίκρα
Στην καυτή του πνοή
Πώς λυτρώνει
Και τις έγνοιες σκοτώνει

Πώς κυλά στην ψυχή
Σαν το νέκταρ
Πώς κλείνει την πληγή κάθε νύχτα
Που ανοίγεις πάλι εσύ το πρωί

Πώς...
Το δικό σου φιλί
Και φαρμάκι και μέλι
Μπορεί να γενεί
Πώς...
Το δικό σου φιλί
Με λυτρώνει και με πεθαίνει μαζί
Τι παράξενη γλυκιά συνταγή

Έλα

 

Έλα στο όνειρο μου μόνο

Στη ζωή δεν έχω χώρο

Να κοιμάμαι να σε βλέπω

Μέσα εκεί μόνο να σ' έχω

Τα όνειρα δεν είναι απάτη

Είναι της ψυχής η νάρκη

Το κορμί ανατινάζουν

Και τον πόθο το διατάζουν

Γεννιέμαι και πεθαίνω

Με τη σκέψη σου ανασαίνω

Έλα στο όνειρο μου μόνο

Έχω άπλετο εκεί χώρο

Όλα τα "Σ'αγαπώ"

 

Φοβάμαι τόσο μην το χάσω

Από τα χείλη αν το πω

Φοβάμαι μήπως και πετάξει

Πριν να το ακούσεις στο κενό

Πώς να στο πω

Να το ακούσεις

Πώς να στο πω

Να το δεχτείς

Μέσα στα μάτια

Αν δε το βλέπεις

Μες στα φιλιά μου

Αν δε το ζεις

Αν δε διαβάζεις

Μάτια που κλαίνε

Αν δεν ακούς

Όσα σου λένε

Θα το 'χω πάντα

Μόνο για μένα

Το Σ' αγαπώ

Κρυφό από σένα

Όταν αγγίξεις την ψυχή μου

Τότε θα ακούσεις τη φωνή μου

Όλα τα Σ' αγαπώ

Κρυμμένα

Θα ακουστούν

Μόνο για σένα

Πόσο υπομονή

Που να τη χωρέσω
Άρχισε να ξεφεύγει από παντού
Ξεχείλισε
Πλημμύρισε

Πόση υπομονή
Πόση ....

Το κλειδί

Δεν έβρισκε το κλειδί.

Ξεχασμένο για χρόνια

Κανείς δε το αναζήτησε ποτέ

Θάφτηκε κάτω από τόνους αναμνήσεις

Κάτω από άπειρες νύχτες και σιωπές

Δε θα το έβρισκε κανείς ποτέ

Μα ένα χέρι το αναζήτησε

Σκοπό το έκανε ζωής

Να το βρει

Για να ανοίξει

Μα όταν ήρθε η στιγμή

Και φανερώθηκε κλειδί

Δεν ήταν παραδείσου

Τώρα το κρύβει πιο βαθιά

Για να χαθεί παντοτινά

Της κόλασης ήταν κλειδί

Πρέπει για πάντα να χαθεί

Το τασάκι

Δεν είμαι
εγώ τασάκι
να αφήνεις
τις στάχτες
σου...
Ούτε θα
γίνω...!

Όταν τις
μαζέψεις
πέταξε τες
στο χώμα
Και εκεί
ξαναγύρνα...

Όχι σε
μένα...!

Εγώ θα είμαι
άλλου...!!

Δεν ήρθες

 Όλες τις γιορτές σε περίμενα

Έκλεινα τα μάτια και έλεγα

Απόψε δε μπορεί

Απόψε θα φανεί

Μα τα όνειρα μου

Μόνο εφιάλτες

Σπασμένα καράβια

Από αυτά που δεν ταξίδεψες ποτέ

Ούτε ένα τρένο

Τα αγαπούσες τα τρένα

Θυμάσαι το ταξίδι μας στην Αθήνα;

Πρώτη φορά ταξιδέψαμε οι δύο μας μόνες και.. τελευταία

Ήθελα να το κάνω μόνη μου εκείνο το ταξίδι μαμά

Και δε με άφησες

Είσαι μικρή μου είπες για τόσο μακρινά ταξίδια

19χρονω ήμουν μαμά

Και τώρα

Πώς να ταξιδέψω

Ακόμα μικρή είμαι μαμά

Η μικρή σου

Και με άφησες

Και δεν ήρθες απόψε που σε χρειαζόμουν

Σε περίμενα

Δεν ήρθες

Κι εγώ φοβάμαι μαμά τα μακρινά ταξίδια του μυαλού μου!!!!