Μονάχο μέσα στη βροχή
Ψάχνει τροφή
Ένα σπουργίτι τόσο δα
Ψάχνει αγκαλιά..
Αμάξια βιαστικά περνάν
Το προσπερνάν
Μάτια που πριν να το δούνε
Το ξεχνούνε
Και βρέχει τόσο δυνατά
Μέσα και έξω απ την καρδιά...
Με όση δύναμη μπορεί
Πετά ψηλά μέσ' τη βροχή
Σε ένα μπαλκόνι ένα παιδί
Του δίνει άφθονη τροφή
Βρέχει πολύ
Μα έχει φαί
Έχει απομείνει το παιδί..
Που θα στεγνώσει τη βροχή...
Έχει απομείνει το παιδί
Ελπίδα του μοναδική...
Σοφία Τανακιδου
8/6/17
Μ' επισκέφτηκαν λέξεις το βράδυ
στήσαν πάλι χορό στο σκοτάδι
Και στη μέση εγώ σα χαμένος
τις κοιτούσα ωσάν μαγεμένος.
Δεν ξεχώριζα ποια να διαλέξω
μία σειρά για να μπουν να ξεμπλέξω
σαν το μελίσσι μέσα στο κεφάλι
του μυαλού μου ποτίζουν τη ζάλη.
Αχ βρε μούσα νωρίς που κοιμάσαι
δεν ξυπνάς στο σκοτάδι φοβάσαι
και με αφήνεις μοναχό μου με αυτές
δεν στεριώνω δυο προτάσεις σωστές.
Εξάλλου τό 'παν για μένα κοφτά
κριτικοί που με γνωρίζουν καλά
Ποιητής δεν θα γίνω ποτές μου
με τις λέξεις αυτές τις κοινές μου.
Σαν ακροβάτης γυμνός προσπαθώ
στο σκαλί της πάνω - κάτω πατώ
μα δεν έπεσα ποτέ χαμηλά
με κρατούν οι "κοινές" λέξεις ψηλά.
Αχ βρε μούσα νωρίς που κοιμάσαι
δεν ξυπνάς στο σκοτάδι φοβάσαι
και με αφήνεις μονάχο με αυτούς
που πετούν με καλάμια οδηγούς.
Σοφία Τανακίδου
8/6/21
Ήταν ένα ιδιαίτερο πλάσμα
που έψαχνε το δρόμο του.
Στη στεριά μεταμορφωνόταν σε ψάρι,
όλοι τον βλέπανε σαν ψάρι που σπαρταρούσε χωρίς νερό,
μα αυτός έβλεπε τον άνθρωπο μέσα του να αναπνέει ανεμπόδιστα.
Στο νερό μεταμορφωνόταν σε άνθρωπο
και ενώ όλοι τον κοιτούσαν να πνίγεται, αυτός έβλεπε τον εαυτό του σαν ψάρι που κολυμπά αμέριμνα.
Ένα βράδυ πέταξε ψηλά.
Και όλοι είδαν πως ήταν τελικά αετός.
Και το είδε επιτέλους κι αυτός!!
Σοφία Τανακίδου
1/6/20
