Αν δε σ' αγαπούσα.

Αυτά τα σ' αγαπώ φοβάμαι
που λέγονται και γράφονται άφοβα,
σαν καθημερινό φαγητό όταν σερβίρονται, σαν τις ειδήσεις που λένε τον καιρό την ίδια ώρα απαράλλακτο με χτες.
Αυτά τα σ' αγαπώ φοβάμαι που δεν σου 'χω πει κι αναζητάς ανάμεσα στον καφέ και στις διαφημίσεις μιας ταινίας
Αυτά τα σ' αγαπώ φοβάμαι, που δεν έμαθα να λέω, αυτά που εκβιάζεις στις ερωτήσεις σου όταν ρωτάς αν σ' αγαπώ...
Αν δε σε αγαπούσα θα στο έλεγα.
Αν δε σε αγαπούσα θα το καταλάβαινες.
Αν δε σε αγαπούσα θα το έβλεπες.
Δε θα'μουν εδώ... στον πρωινό καφέ, στο τραπέζι του φαγητού, στις διαφημίσεις ανάμεσα στις ταινίες, στο πεντάλεπτο του καιρού...
Αν δε σε αγαπούσα θα σου το έλεγα...
Μα τώρα που σε αγαπώ θέλω να το βλέπεις...
Είμαι εδώ...
Αν δε σε αγαπούσα απλά θα άνοιγα την πόρτα και θα σου 'λεγα "φεύγω, εγώ" γιατί εμένα δε με κρατάνε τα σ' αγαπώ σου που φοβάμαι, με κρατάνε τα σ' αγαπώ που δε θα πω...

Σοφία Τανακίδου
18/8/19

Ένα μεσημέρι

Εκείνο το μεσημέρι, έβγαλε τα φτερά της που πάντα κουβαλούσε στους ώμους της, προσεχτικά με φροντίδα μάνας τα άφησε στο κρεβάτι να ξαλαφρώσει για λίγο.
Θα μου πεις, βαραίνουν τα φτερά;
Όχι δε βαραίνουν, αλλά κάπου κάπου χρειάζεται να τα ξεκουμπώνεις από πάνω σου.
Κι αυτό ήταν ένα τέτοιο μεσημέρι, ήξερε πως έπρεπε να τα προφυλάξει γιατί θα ερχόταν δυνατός άνεμος.
Τον είχε δει από μακριά που πλησίαζε, δε θα άφηνε λοιπόν τα φτερά της να ματώσουν στο διάβα του, θα αντιμετώπιζε μόνη της την ορμή του.
Ο ήλιος καυτός πυρωμένος έλουζε την πλάση όταν ο άνεμος μπήκε στο σπίτι της, δε χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ να κάνει κατάληψη στο χώρο της, όρμησε από παντού σπάζοντας κάθε πόρτα και κάθε παράθυρο που του έκλεινε το δρόμο, μόνο λίγα λεπτά του έφτασαν να καταστρέψει όλο τον κόσμο της.
Ύστερα έφυγε από τις γκρεμισμένες πόρτες αφήνοντας πίσω του το χάος...
Κι εκείνη μάζεψε τα σπασμένα κομμάτια και ένα ένα τα ξανακόλλησε...
πόρτες και παράθυρα στη θέση τους...
Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα μπήκε στο δωμάτιο που είχε ακουμπήσει τα φτερά της και τα ξαναφόρεσε..
Ευτυχώς, αναστέναξε, ευτυχώς έσωσα τα φτερά μου...
Δεν πρόσεξε ωστόσο δύο σταγόνες αίμα που έσταξαν απ' το καθένα...
Από εκείνο το μεσημέρι κάθε που ανέβαινε ο ήλιος ψηλά αιμοραγούσαν σταγόνα σταγόνα..
Εκείνη όμως δεν το έβλεπε...ο άνεμος την είχε τυφλώσει..

Σοφία Τανακίδου
17/8/19

Το τέλος του παραμυθιού

Δε θέλω άλλα παραμύθια
Θέλω το τέλος του παραμυθιού
να ακούσω
Εκεί που λέει..
Και ζήσανε αυτοί καλά
κι εμείς καλύτερα.
Μπορείς να μου το πεις;

Στην ψυχή μου.

Εμπηξα το μαχαίρι βαθιά μέσα στην καρδιά μου να σε βρω να σε βγάλω από εκεί, μα δε σε βρήκα.
Ύστερα το έμπηξα σε κάθε κομμάτι του κορμιού μου, μα ούτε εκεί σε βρήκα.
Κι όταν αποκαμωμενη έγειρα να πεθάνω, κι η ψυχή μου σαν πεταλούδα πέταξε από μέσα μου, σε είδα εκεί κρυβόσουν!!!
Επιτέλους σε βρήκα!!!
Επιτέλους σε έβγαλα από μέσα μου!!!
Επιτέλους ψυχή μου!!!!

Σοφία Τανακίδου