Ξεχνώ;

Τ' αφήνω όλα πίσω
Κάθε μέρα
Αδειάζω το χθες
Και το ξεχνώ
Έτσι λέω...

Μα όταν έρχεται το βράδυ
Βράζει το χθες
Μες στο μυαλό μου
Και με καίει

Και με ρωτούν τα όνειρα μου
Γιατί καιγόμαστε;
Και γελάει αυτός ο ενοχλητικός
Μέσα στο μυαλό μου
Αυτός...
Που κάθε μέρα
Τα αφήνει όλα πίσω
Και κάθε νύχτα
Τα σέρνει μπροστά...

Θεσσαλονίκη...

Οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου
Οργάνωσαν ένα ταξιδάκι
Ανέβηκαν στο άρμα
Του ήλιου...
-Που πάμε Δία ; Ρώτησε η Ήρα
-Κάπου κοντά... Θεσσαλονίκη
Έχουμε χρόνια να την δούμε...
Τριάντα χρόνια έχουμε να κατεβούμε

Τους άφησε στο κέντρο ο ήλιος...
-θα πάρουμε το μετρό;
Ρώτησε η Άρτεμη
Ο Ερμής κρυφογέλασε
-Δεν βλέπεις τα λαγούμια;
Δεν το τελείωσαν ακόμα!!!
-Ελα;...απόρησε η Εστία
-Ηφαιστε εσύ σε πόσα χρόνια θα το ετοίμαζες;ρώτησε ο Απόλλωνας
-Μέχρι το βράδυ!!!γρύλλισε εκείνος
-Πάμε στη θάλασσα άκουσα ότι θα έφτιαχναν υποθαλάσσια σήραγγα...ίσως αυτήν να την έχουν τελειώσει...είπε ο Ποσειδώνας
-Εγώ ήθελα να ψωνίσω...
Μουρμούρισε χαδιάρικα η Αφροδίτη
-Βλέπεις κανένα μαγαζί ανοιχτό; την αποπήρε ο Άρης
-Ασε τα ψώνια και πρόσεχε
Μην πέσεις στις τρύπες
Καλά ούτε λαγοί να μένουν εδώ...παρατήρησε η Δήμητρα

Φτάνοντας στην παραλία
Εξερεύνησαν την θάλασσα με την ματιά τους......
-Δεν βλέπω καμμιά σήραγγα
Είπε ο Δίας
-Πάμε να ρωτήσουμε τον Αλέξανδρο είπε η σοφή Αθηνά
Αυτός θα ξέρει....

-Αλέξαντρε;
Τι συμβαίνει σε αυτή τη πόλη;
Τριάντα χρόνια έχουμε να κατέβουμε και δε την αναγνωριζουμε
Εμείς πάνω στον Όλυμπο
Άλλα ακούγαμε.....
Τι κάθεσαι εδω;
Τι φυλάς;
Τα λαγούμια;
Τα κλειστά μαγαζιά;
Την βρώμικη θάλασσα;

Είχε πάρει να βραδιάζει
Το φεγγάρι είχε αρχίσει να λούζει την πόλη
Πότε έπαιζε μες τα γαλάζια νερά της και πότε πάνω στις επάλξεις του Λευκού Πύργου της.....
-Κοιτάξτε........ Κοιτάξτε
Φώναξε ο Αλέξανδρος

-Όσο και να την καταστρέφουν
Οι άνθρωποι
Όσο και να την αμελούν
Οι θεοί
Κοιτάξτε...... Κοιτάξτε
Πόσο όμορφη στέκει

Και γύρισαν να την κοιτάξουν οι δώδεκα θεοί
Και αγαλμάτωσαν στη θέα της

Κοιτάξτε... Κοιτάξτε

Ούτε ένα δάκρυ;

Έπιασαν οι ευχές σου φίλε...
Τόσων χρόνων παρακάλια
Να αντέχω!!
Να μη κλαίω!!
Να σκληρύνω την ψυχή μου!!

Έπιασαν όλες .. απόψε...
Απόψε που έπρεπε να κλάψω
Απόψε που όλοι έκλαιγαν
Και γω παγωμένα τους κοίταζα

Απόψε που αποχαιρετούσα
Βουβά ....
Τον ομφάλιο λώρο
Να κόβεται για πάντα

Δεν σήκωσαν τα δάκρυα μου
Ούτε βουνά ούτε θάλασσες
Ούτε τα λόγια μου σήκωσαν
Θάλασσες ούτε βουνά

Ούτε ένα δάκρυ στα μάτια
Ούτε μια λέξη στα χείλη
Όλα μες στην ψυχή χώρεσαν

Σκληρή καθώς ήταν η ψυχή μου
Πέτρωσαν και αυτά.

Έρχεται μπόρα...

Μαύρισε ο ουρανός έρχεται μπόρα...
Στο ουζερί
Δεν κουνήθηκε
Κανείς
Τρώνε και πίνουν
Κάτω απ την στενή τέντα
Έλληνες...
Της τελευταίας στιγμής
Με την πρώτη σταγόνα
Θα τρέχουν να κρυφτούν

Μόνο ένας σκύλος
Άρπαξε το μερτικό του
Και βρήκε καταφύγιο
Σε μια στοά

Χίμηξε η μπόρα
Φυσάει από όλες
Τις μεριές
Τρέχουν όλοι τώρα
Να κρυφτούν
Μονάχα ένας..
Ορμάει στη βροχή
Χορεύει!!!
Μεθυσμένος;
Γλιστράει
Και πέφτει...
Καταμεσής στο δρόμο...

Κι' ο σκύλος αφήνει
Το καταφύγιο του
Και τον πλησιάζει
Του γλύφει το πρόσωπο
Του γλύφει τα δάκρυα

Ακούω ένα ουρλιαχτό
Και δε ξέρω
Να ναι η βροχή;
Ο μεθυσμένος;
Το σκυλί;
Ή και οι τέσσερις μας μαζί;!!!!

Δεν ζω χωρίς εσένα..

Δε σου είπα ποτέ

Το Σ' -αγαπώ

Δε το θεώρησα

Να ξέρεις αναγκαίο

Ούτε στο μέλλον

Ποτέ μου θα στο πω

Δεν κρίνουν λόγια

Ότι νιώθω εγω ωραίο

Δεν τ'αγαπώ

Το Σ'αγαπώ

Που εύκολα

Το λένε όλοι

Δεν τ'αγαπώ

Και δεν τ'αποζητώ

Μπορώ να ζήσω

Δίχως ένα σ'αγαπώ

Χωρίς εσένα

Να ζήσω

Δε μπορώ...

Τα όνειρα μου....

Από παιδί

Έκλεινα τα μάτια

Να ταξιδέψω

Μες τα βιαστικά μου όνειρα

Τα έλεγα "βιαστικά"

Γιατί δεν τα προλάβαινα

Στον ξύπνιο μου

Με τη γέννα τους

Άπλωναν φτερά

Και πέταγαν

-Περιμένετε και μένα, εκλιπαρούσα

Κουφά και άπονα

Τα βιαστικά μου όνειρα

Ώσπου ανακάλυψα

Πώς κλείνοντας

Τα μάτια ησύχαζαν

Μάζευαν τα φτερά τους

Κούρνιαζαν δίπλα μου

Μ' άκουγαν

Μες τα κλειστά μου

Μάτια

 Ώρες ατελείωτες

Με συντρόφευαν

Από παιδί...

Και ενώ όλοι πίστευαν

Ότι κοιμάμαι

Εγώ κουβέντιαζα

 Με τα όνειρα μου...

 Ώσπου μεγάλωσα

Και δεν κοιμάμαι πια!!!!

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ SITE www.karfitsa.gr

Η κορυφή

Ποιος στοχεύει
Την κορυφή;
Όταν....
Είναι πολύ ψηλά
Και η πτώση από κει
Θανάσιμη
Όταν....
Δεν έχει οξυγόνο
Και οι παραισθήσεις
Του μυαλού
Πότε βασιλιά και πότε
Υπήκοο θα σε φωνάζουν
Όταν...
Κανείς άλλος
Δεν θα ανέβει μαζί σου
Οπότε μόνος σου
Θα καταλήξεις
Όταν....
Όσο ψηλά κι' αν είναι
Η κορυφή
Τα άστρα θα έχουν ακόμα
Την ίδια απόσταση
Από σένα
Όπως πριν ανέβεις...

Ποιος στοχεύει
Την κορυφή;
Το μόνο ζώο νοήμων
Ο άνθρωπος!!!!

Φύλακας άγγελος...

Ο Άγγελος μου
Άνοιξε τα φτερά του
Μπροστά μου στάθηκε

Στην πρώτη θέση
Όπου έστεκα
Με έσπρωξε
Με δύναμη

Δε πρόλαβα να τον ρωτήσω
-Τι σου έκανα;
Γιατί με τόσο οργή
Συμπεριφέρεσαι;

Ξάφνου το είδα
Μπροστά μου το θεριό
Σύριζα απ' το κορμί μου
Διαπέρασε
Διέλυσε τον κόσμο μου...
Όλα συντρίμμια...
Κι' εγώ
Στην πίσω θέση
Αλώβητος
Παρέμεινα...

Και έφυγε ο Άγγελος μου
Δεν πρόλαβα
Να τον ρωτήσω

-Τι σου έκανα;
Γιατί με τόση οργή
Με προστάτεψες;

Άξιζα εγώ τόση αγάπη;

Χωρίς τίτλο...

Κυκλοφορούν
Άνθρωποι
Δεν ξέρεις
Ποιοι είναι
Τι πρεσβεύουν
Ποια τα όνειρα τους

Χωρίς τίτλο
Παρουσιάζονται
Μπαίνουν
Στη ζωή σου
Κλέβουν
Στιγμές σου
Συναισθήματα

Όταν φεύγουν
Τους δίνεις εσύ
Ένα τίτλο
Συνήθως
Σκληρό

Ανέντιμος
Ψεύτης
Κακός
Εγωιστής

Ξαφνικά
Όσοι φύγαν
Έχουν τίτλο
Γνωρίζεις
Τον τίτλο τους

Τον δικό σου
Δε ξέρεις
Ποιος θα άντεχε
Να τον μάθει;

Το Σ'αγαπώ

Κάθε σου λέξη
Μαχαιριά
Πληγή ανοίγει
Στην καρδιά

Αιμορραγεί
Όλο το κορμί
Κάθε του ίνα
Και πληγή...

Και ενώ
Μαζεύω
Την ψυχή
Να μη διαλύσει
Και αυτή
Μου ψιθυρίζεις
Μες τ' αυτί
"Σε αγαπώ
Πάρα πολύ"...

Πάει
Διαλύθηκε
Η ψυχή
Δε πρόλαβε
Να σου κρυφτεί
Το "σ'αγαπώ"
Καυτό σπαθί

Απ' όσες λέξεις
Έχεις πει
Το " Σ'αγαπώ"
Η πιο σκληρή

Η γλώσσα

Πιο σκληρό όργανο
Από τη γλώσσα
Δεν υπάρχει
Όλο το σώμα
Υποκλίνεται
Μπροστά της
Υποκλίνομαι και γω
Στα θαύματα της

Μπορεί στα ουράνια
Μια της λέξη
Να σε πάει
Και ύστερα πάτο
Με ένα λόγο
Σε πετάει

Όποιος τη γλώσσα του
Με δηλητήριο
Στάζει
Και να πληγώνει
Τους νέους
Δε διστάζει
Πρέπει να ξέρει
Και ποτέ να
Μη ξεχνάει

Η μέλισσα όταν αφήνει
Το κεντρί της
Μαζί με κείνο
Φεύγει και η ψυχή της....

Οι λέξεις

Παίζω με τις λέξεις
Τις ανακατεύω
Λάθος νόημα βγάζω
Πάλι τις αλλάζω
Ποίημα ετοιμάζω
Ψάχνω να βρω ρήμα
Άσχετες οι λέξεις
Δε μου βγάζουν ρίμα

Γράφω ξανά γράφω
Σχίζω και πετάω
Λίγο σταματάω
Ξαναξεκινάω

Έχει πια βραδιάσει
Το μολύβι σπάσει
Το μυαλό αδειάσει
Και γω έχω σκάσει

Λέξεις θυμωμένες
Βγαίνουνε σαν ξένες
Δεν κολλάν καθόλου
Είναι μαλωμένες;
Είναι κουρασμένες;
Αγανακτισμένες;
Και δε μου μιλάνε
Και με παρατάνε

Πως τις αγαπάω
Ούτε που το ξέρουν
Αχ αν το γνωρίζαν
Θα με συγχωρούσαν
Που τόσο τις παιδεύω
Και που τις γυρεύω
Πίσω θα γυρνούσαν
Ωραία θα κολλούσαν
Θα' χανε μια τάξη
Θα μου 'να εντάξει

Αν δε καταλάβεις
Τι θέλω να πω
Φίλε...άγνωστε μου
Δε φταίω εγώ
Για όλα φταιν οι λέξεις
Που δε μπορώ να βρω.